Enough

Beste lezers,

Ik weet dat jullie allemaal vol spanning beginnen met lezen. Ik heb slecht nieuws, dit is geen complete weblogupdate. Ik heb er echt geen tijd voor gehad om mijn gebeurtenissen en gedachtes allemaal netjes uit te schrijven.
Ik weet best dat veel van jullie denken. –Hoezo geen tijd? Je hebt net zoveel tijd als ieder ander.- Het is waar lezers, ik koos niet voor jullie. Vergeef het me of stenig me bij terugkomst.

Wel wil ik even kort mijn plannen meedelen. Ik vertrek morgenavond (22 februari) met de trein naar Delhi. Ik zal hier twee dagen verblijven en dan via Agra naar Radjastan, een toeristische provincie, reizen. Drie weken lang zal ik de doorsnee toerist zijn.
Op 17 maart vertrekt mijn trein terug van Delhi naar Chennai. Daar zal ik nog zo’n week of drie op Karunalaya verblijven. Dan ga ik, een maand eerder dan oorspronkelijk gepland, terug naar huis. Ik zal het fijn vinden jullie allemaal weer te kunnen zien. Ik zal het fijn vinden de taal weer te spreken. Ik zal het vinden weer thuis te zijn.

Een kort gedichtje en dan ga ik naar bed. Vredig slapen, vanaf morgen ben ik niet meer zeker van een fijne kamer.
-Geschreven in de ochtendrust van St.Thomas hospital, waar de zusters voor ons zorgde.-

Enough

Everybody can write a poem,
saying we should help the poor.
Everyone can write a piece,
saying we should fight poverty.

But it's different,
when you have seen.
Man, thin like paper.
Children, asking for food.
Houses, not bigger than a box.
The faces, of those who have nothing
but each other.

If you have seen all of that,
you won't write “we should help the poor”
or things like “should fight poverty”
then you understand that “should”
is not enough.