laatste update
Door: Erik
Blijf op de hoogte en volg Erik
19 April 2010 | India, New Delhi
Hallo beste lezers,
Jullie hebben lang moeten wachten. Ach arme lezers, vele van jullie vragen je af of er nog wel een update komt. (Ach, Erik, waar blijft uw update? Waarom laat gij niets van u horen?) Mijn oprechte excuses aan iedereen die vol spanning heeft gewacht, gewacht en nog langer heeft moeten wachten.
De tijd van wachten is nu voorbij, oh trouwe lezers, hier is mijn laatste update vanuit India. Vergeef mij mijn zonden of klik op het rode kruisje rechtsbovenin het scherm.
Oh, lezers, je wordt vast moe van de hele tijd aangesproken te worden. Oh lezers, begrijp dat dit opzet is. Het is het lot van ’n blank persoon in een land als India.
Ik begin waar mijn rondreis begon, in de trein.
22-02-10 (In trein van Chennai naar Delhi)
Ik heb het gevoel dat m’n eigenwijsheid me in de problemen kan brengen.
1) Ik heb geen hotel geboekt.
2) Ik heb geen tour door Delhi geboekt.
3) Ik reis niet met a/c (air conditioning).
Van punt 3 heb ik overigens geen spijt, zesendertig uur in een trein zitten is per definitie oncomfortabel.
*
Shit, ik ben mijn wc-papier vergeten en mijn reisplannen kwijt. Fraai is dat.
*
Het was lastig om al de jongens achter te laten. Opnieuw had ik niet meer dan twee tasssen. Opnieuw was ik geheel op mezelf aangewezen. Opnieuw ging ik van huis weg.
*
De trein
De trein is echt gigantisch. Het is zo’n goede vijf –misschien zelfs tien- minuten lopen van de ene naar de andere kant van de trein. Ik schat dat de trein minimaal een halve kilometer lang is. Er zijn vier klasses.
In de goedkoopste klasse zijn slechts enkele zitplaatsen en de overige mensen zitten op de grond. De sleeper klas is beter, deze heb ik. ’t Is precies wat je van een slaaptrein verwacht: drie bedden boven elkaar waarvan de middelste omhoog geklapt kan worden. Overdag wordt het onderste bed gebruikt als zitplaats. Zeer efficiënt.
200-300 Rs. --- Als je geluk hebt heb je een zitplaats.
500-550 Rs. --- Sleeping klas, fatsoenlijke klasse waar iedereen een eigen bed heeft.
1000-1100 Rs. --- Hetzelfde als sleeping klas maar dan met A/C. Omdat deze klasse veel duurder is wordt deze klasse alleen gebruikt door mensen met voldoende geld.
2000-2200 Rs. --- Deze klasse is voor Indische begrippen erg duur. Daarom zul je er alleen mensen met echt veel geld (toeristen en upper klasse) aantreffen. Ik denk dat je in een coupon met vier mensen en A/C slaapt, maar ’t fijne weet ik er niet van.
Ps: A/C = air conditioning.
23-02-10
Het is wonderbaarlijk hoe goed ik heb geslapen. Ik ben een beetje stijf maar verder in goede staat. (7 am)
*
...Jeejz, ik kan een geheel roman schrijven in de tijd dat ik hier zit.
Sudoku dan maar.
*
De sociale oplettendheid in deze klasse is hoog. Mijn bagage is relatief veilig. (Ik ben gewaarschuwd dat mensen zouden proberen om mij slaapmiddelen te geven en dan vandoor zouden gaan met mijn bagage. Nou, dat hoef je in deze klasse in ieder geval niet te proberen.)
*
Elk mens offert en offert, keuzes noemen we dat. Hoe kan een mensbaksel ooit gelukkig wezen met zoveel opoffering?
*
24-02-10
Ik zit nu in het museum voor moderne kunst (Delhi). Het is precies wat ik ervan gehoopt had. Ze hebben verschillende hallen vol met schilderijen. De ene kunstenaar spreekt me minder aan dan de andere, maar over het algemeen zijn het echt goede werken.
Het viel me op dat er ook enkele naakt schilderingen hingen. Dit is opzich niet zo heel vreemd in een museum voor moderne kunst, maar ge moet weten dat pornografie hier min of meer verboden is. Kunst – principes: 1-0
Helaas mocht ik geen foto’s maken. Ik respecteer dat, artiesten dienen beschermd te worden, toch heb ik één foto voor de herrinnering genomen.
Oh kritische lezer, u zal opmerken dat ik de auteursrechten niet gerespecteerd heb.
*
Ik wilde de weg oversteken, maar na een dappere poging besloot ik dat het niet veilig was om hier over te steken. Een man zag mijn probleem en vroeg of hij kon helpen... Ik had, terecht, argwaan. Ik zei dat ik wilde oversteken om die gebouwen te bekijken.
De vriendelijke man vertelde me dat dat India gate was. Dag en nacht brandt er een vlam voor de Indische soldaten die zijn gesneuveld tijdens de Eerste Wereldoorlog. De man hielp mij met oversteken en, warempel, gaf me een hand en zei tot ziens. Indiërs zijn lief maar het is zo’n verdomd hard land.
*
Net als je op het punt bent waarop je denkt ‘nu verbaasd niets me meer’ zie je wilde papegaaien.
*
When I chose for all this, did I know, back then, what I would go through?
And, if yes, would I choose it again?
If yes, why do I feel this way?
onderbreking: riscja formule
Y = 10 + 5X
Y= totaal prijs in Rs.
X = de afstand in Km.
Vervolg
Sommige vragen zich misschien af waar het blaadje van 26 en 27 januari is... Ik had nog steeds geen wc papier... Vandaar. (Als aanteken boek heb ik een dagboek dat ik van sister Rexline heb gekregen.)
*
In Lodhi garden, een rustig park in Delhi, kwam ik een Engels meisje tegen dat in Delhi haar muziekopleiding volgde. Ze raadde mij aan om naar Mughal garden te gaan, maar wel in de ochtend want in de middag was het echt te druk.
Ik had geen idee wat Mughal garden was (een duistere stad uit Lord of the Rings?) , maar laten we wel wezen, ik had niet veel te verliezen. Ik zou mijn volgende dag beginnen met ’n bezoekje aan deze tuin.
Één uur later dan gepland, om half tien, stond ik fris en fruitig klaar om de garden binnen te gaan. Spijtig genoeg ging deze pas om tien uur open. Er zat weinig anders op dan te wachten.
Ondertussen ging ik naar de cloak room om mijn camera, telefoon, papier (!), batterijen en tas af te geven. Toen ik eenmaal door de security wilde bleek dat ik geen pen mee naar binnen mocht nemen. Beste lezer, ze ontnomen mij mijn pen! Stelletje PöëZïë barbaren!
Mijn dichterziels brak, gescheiden van m’n pen, inkt en papier. Had mijn leven nog zin? Nee. Wat me precies op de been hield weet ik niet, maar ik hield vol, oh lezers. Ja, ik was moedig.
Afin, genoeg sentiment, de tuin was echt schitterend. Ik ben geen tuin mens en heb zelfs een hekel aan tuinieren, maar laten we wel wezen, deze tuin was echt mooi. Artistiek. Verschillende gebieden in de tuin hadden hun eigen thema. Bijvoorbeeld de ‘circle garden’ was in een cirkel en er was muziek in de ‘music garden’.
De bloemen waren netjes gesorteerd en afgewisseld waardoor ’n wonderlijk geheel ontstond. In een deel van de tuin was een fontein op muziek die af en toe waterdruppels in de lucht spoot. Hierdoor hing de lucht vol met kleine regenboogjes.
Ik was blij naar ’t Engelse meisje geluisterd te hebben. Engelse mensen zijn meestal wel te vertrouwen. Het is alleen jammer dat ik geen foto’s heb kunnen maken. Waar zijn de verkopers met kaarten als je ze een keer tegen wil komen?
Ps: De Mughal garden is de tuin van de president die slechts een korte periode per jaar open is voor bezoekers. Omdat het presidentiële grond is word deze overdreven goed bewaakt.
*
01-04-10 operation: human shield
-Let op de de datum lezers! Dit is geschreven na terugkomst in Chennai.-
De overheid van India heeft besloten om de hele wijk aan de zee plat te gooien, inclusief alle slopppenwijken en ’t oude opvangcentrum van Karunalaya. Ze willen er een grote weg bouwen zodat er beter vervoer van en naar de haven is.
Hoewel de gedupeerden een nieuw huis of andere compensatie krijgen vecht Karunalaya de sloop aan. (Ik kan niet oordelen of de overheid genoeg doet voor de gedupeerden omdat mijn onderzoek bestaat uit de mening van twee mensen.)
Om de sloop proberen tegen te houden zijn alle kinderen naar de oude locatie verhuisd. Ik heb daar een kamer gekregen waar ik nu dus ook verblijf. Hoeveel dagen ik er blijf is niet precies duidelijk. Een dag, vijf, tien of twintig dagen, alsdus Ranga. Als we de tijdverdubbelaar toepassen (meestal kom je dichter bij de ware tijd als je de genoemde tijd verdubbelt) betekend dit alles tussen twee en veertig dagen.
Het is vervelend dat niemand mij hierover heeft ingelicht. Het is onduidelijk op welke locatie ik het beste kan slapen en wat er nu van mij verwacht wordt. Ik zal proberen zo veel mogelijk aan mijn eigen programma vast te houden en heb nu gewoon twee kamers waaruit ik kan kiezen.
Morgen komt Vassant hier, dat lost drie kwart van mijn problemen (in India) op. Vassant is coördinator en daadwerkelijk in staat iets te regelen. Hij weet van al mijn plannen en zal me kunnen helpen bij het uitvoeren ervan.
*
Toen ik de foto in mijn aardrijkskunde boek zag dacht ik ‘Gaaf, dat lijkt me gaaf om te zien.’ Nu ik het eenmaal zie is het bijzonder vervelend, dat “alleen schaduw recht onder een object”. Het is ziekelijk warm hier. Alleen in de avond is het uit te houden, vanwege de zeelocatie.
*
Ik voel me waardeloos. Voor de boys heb ik een amusante waarde van 0, productief ook een gemiddelde waarde van 0.
*
Wie beweert niet van poëzie te houden heeft gewoon de verkeerde schrijver of het verkeerde moment voor z’n snuffert.
*
Wie een goed verhaal wil, moet ’n boek en niet mijn weblog lezen.
*
Iemand beschouwde mij –onterecht- als wijs en vroeg mij de zin van het leven. Ik antwoordde dat ik het niet wist, noch wilde weten.
Deze zin verwijst naar ’t alternatief dat ik had voor m’n Indiareis, een filosofie studie. Ik ben zo blij dat ik daar niet voor heb gekozen. Al dat geneuzel zonder iets te doen.
*
Algemene opmerkingen
Het grootste verschil tussen Delhi en Chennai is dat Delhi daadwerkelijk een plan en opbouw heeft. Het is niet zoals Chennai wat stadjes die aan elkaar zijn gegroeit. Delhi is echt een (hoofd)stad, Chennai is gewoon groot.
*
Samen reizen is leuker en goedkoper. ’n Beetje alleen voel ik me wel.
*
Neem mij niet kwalijk, ik zal onmiddellijk doorgaan met het beschrijven van mijn reis.
Mathura
Op mijn weg van Delhi naar Agra had ik besloten, op aanraden van ‘n man in de trein, te stoppen in Mathura. Ik stapte uit en ging naar het toeristen bureau, waar ze jammerlijk genoeg geen Engels spraken.
Ze begrepen het woord ‘sightseeing’ en ‘one morning’ en regelde voor mij wel even iemand. Zo kwam ik achterin een cycle riscja terecht, die mij, in twee uur tijd door de hele stad fietste.
Marthura is een mooi, oud, typisch Indisch stadje. Er is een belangrijke Krisna tempel (aldus een Hindi boek is Krisna hier geboren.) en ook een mooie moskee. Het is dan ook zonde dat ik hier niet langer heb gespendeerd.
Mijn bezoek was niet meer dan een belediging voor de stad. Waarom een plaats bezoeken als je geen tijd neemt om het te bekijken? Alleen even snel van buitenaf. Nee, als je ooit naar Mathura gaat, doe de stad dan alsjeblieft meer eer aan dan ik heb gedaan.
“Ik was de walgelijke toerist zonder tijd om ’t plaatsje echt te zien.”
*
Eenmaal bij de goede bushalte in Agra te zijn aangekomen wist ik niet welke bus ik moest hebben naar Fatuhpur Sikri. Ik keek paniekerig rond en zag blanke mensen. Mijn redding was nabij! Ik vroeg of ze ook naar Fatuhpur Sikri gingen, en dit was het geval. Ik vroeg vriendelijk of ik hen mocht volgen. Ik was doodmoe, de hitte sloeg me neer, ik had al mijn bagage bij en wist het ook allemaal even niet meer.
Ze vonden het goed en zo kon ik rustig zitten en wachten tot ze de juiste bus hadden gevonden. Het is niet sociaal maar als je alleen reist, ben je nu eenmaal soms op de hulp van andere aangewezen, met dank aan de twee Duitsers. (Tot wie ik overigens ook geen last was.)
Fatuhpur Sikri
Als ik de toeristen zie die worden meegesleept door ’n Indisch-Engels spekende guide, ben ik dolbij dat ik dit paleis zelf mag ontdekken. Zeer oppervlakkig, maar desalniettemin prettig.
*
Fatuhpur Sikri is een mooi, oud, dorpje met werkelijk waar een mooie moskee en paleis. Echter is het te toeristisch. Jaarlijks zijn er ongetwijfeld meer toeristen dan inwoners in het dorp. De handelaren vragen het dubbele van de maximale verkoop prijs en de kinderen bedelen de hele tijd voor een pen of chocola.
Het is grappig om de handelaren te plagen. Als ze een mes aanbieden haal ik deze vol kracht over mijn vingers en zeg ‘It’s not sharp, I’m not even bleeding.’ ze weten niet goed hoe ze hierop moeten reageren. 1-0 voor Erik.
*
De eerste dag in Fatuhpur heb ik gebruikt om te rusten. De tweede dag heb ik het paleis en de moskee bezocht. Ik had, na deze twee dagen, het plaatsje eigenlijk wel gezien, maar besloot twee dagen langer te blijven om Holi te vieren, een festival waar iedereen met kleuren bekogeld wordt.
Dat betekende dat ik nog een volle dag had om doelloos te spenderen in het dorpje. Ik volgde mijn gevoel, die me adviseerde naar een van de oude ingangspoorten te lopen. Onderweg kwam ik Sahid tegen (een man die ik eerder was tegengekomen in de moskee). Hij wilde me wel naar de gate brengen. Ik verwachtte eerst, dat hij, zoals iedereen hier, achteraf om geld zou vragen.
Niets was minder waar. Sahid is een man met een sterke geest. Hij heeft vele winkels gehad en heeft veel verschillende plaatsen bezocht. Hij is nu 51 jaar en is klaar met zijn avonturen. Hij leeft nu op één maaltijd en vijf gebeden per dag. Zijn leven gewijd aan God.
Hij kent veel mensen, met name bij de Chai-tenten. Toen ik vroeg of ik deze keer zou betalen antwoordde hij glimlachend dat het oké was, hij had er (toch) al een rekening. Zoals bij de meeste chai-tenten waarschijnlijk.
Natuurlijk, zoals het een echte Indiër betaamd, nodigde hij me uit in zijn huis. Daar kreeg ik een goede maaltijd. Zelfs in deze te toeristische plek zijn de mensen vriendelijk als je tijd voor ze hebt.
Ik vroeg me af, zouden alle toeristen bij mensen thuis worden uitgenodigd? (Tot nu toe ben ik alleen in Mathura niet in een huis geweest.) Zou alleen ik mensen tegenkomen die beweren dat geld niets is, “ach het komt en gaat”. Trek ik deze mensen aan of is puur toeval?
ps:Behalve Sahid ben ik ook in twee verschillende treinen mannen tegengekomen die klaagde over de jeugd wie ’t alleen om het geld te doen was.
*
It was actually pretty nice to share experience with the other travelers. There was this one couple from England and the American guy. They had obvious a lot more travel experience and seen much more of India than I had. But when they started questioning me I realized I had an amazing story as well.
I told them about the troubles I faced in the beginning, the joy I have had with the boys and the refreshment of part II. All together I liked my story, it was sometimes too romantic, like books sometimes are, but that’s how the reality turns out to be.
Except for the sharing of experience it was also nice to hear some tips. They told you could exchange notes in the bank, so that you have smaller money instead of just 500 notes.
*
On the station one woman was stuck in the gab between the station and the moving train. With the help of four men she got free, smiled to her baby and continued her day like nothing happened.
*
Holi
Met z’n vieren, ’t Engelse koppel Neil en Rachel, de Amerikaan Devin en ik, waren we uitgenodigd om Holi te vieren bij een stafflid van ons hotel. Ik had een carnavalssfeer verwacht waarin iedereen elkaar zou bekogelen met kleuren. Het bleef echter redelijk beschaaft omdat Fatuhpur Sikri een klein dorpje is.
We gingen van huis naar huis en praatte daar even met de mensen. Overal kregen we wel weer nieuwe kleuren. In het begin gaaf, later te veel om nog artistiek te zijn. Behalve poeder gebruikte ze ook verf opgelost in water.
-Recht via mijn nek naar mijn bilspleet.- Zeer verfrissend, dat kan ik je wel vertellen. Iedereen was in alle kleuren, maar wij –als blankelingen- kregen de meeste kleuren. Eens flink in de zeik genomen.
Na het vieren van Holi gingen we terug naar onze hotel kamer om te wassen. Anderhalf uur was niet genoeg om kleurloos door het leven te kunnen. Mijn haar had nog steeds een groene pluk (die ik stiekem waardeerde) en m’n vingers, gezicht en oren waren nog steeds alle kleuren van de regenboog.
Al met al was het een leuke dag, maar niet zo bijzonder als je misschien zou verwachten. Hihi, ach, ik kijk er goed op terug. Happy Holi!
*
Als je ooit naar India gaat, maak niet dezelfde fout als ik om eerst naar Fatuhpur Sikri te reizen, dan naar Agra en dan weer terug naar Jaipur. Als je er een kaart bij pakt snap je waarom.
*
In de bus naar Agra kwam ik Devin tegen. De ATM in Fatuhpur Sikri werkte niet en hij moest dus helemaal naar Agra reizen om te pinnen. Ik gaf hem vijftig euro en zei dat hij die later over kon maken. We zouden via de mail wel iets afspreken. Ik verwacht hier geen problemen mee en anders was dit de laatste keer.
*
If you can face puberty then India should be a piece of cake.
*
Taj Mahal
In Agra aangekomen vond ik gemakkelijk een goedkoop hotel (200rs per nacht) op loopafstand van de Taj. Er was een rooftop restaurant met acceptabel eten voor een acceptabele prijs.
Ik liet mijn bagage achter in m’n kamer en ging naar Agra fort, het grootste fort van India. Deze keer spraken de gidsen de waarheid, zonder gids is het onoverzichtelijk. Toch had ik ook gelijk, alleen zijn geeft vrijheid.
Vanuit Agra fort had ik uitzicht op de Taj. Ik had besloten de Taj Mahal in de vroege morgen te bezoeken. Het is dan minder druk, minder heet en ik hoopte stiekem op een paar mooie foto’s van zonsopkomst met de Taj.
In de avond ging ik op het rooftop restaurant van mijn hotel zitten om wat te eten en te drinken. Toen ontmoette ik Aga (ze verbleef in de kamer naast de mijne). Aga was rustig, eerlijk maar niet open. Ik mocht haar, zij mocht mij. Aangezien zij ook de Taj in de ochtend wilde bezoeken besloten we samen te gaan.
Daar stonden we dan, anderhalf uur voor openingstijd als eerste te wachten. Het had iets, al zeg ik het zelf. Ik had Sterrifant, m’n knuffel (‘Wat je bent negentien en je reist met een knuffel!?’’Ja, natuurlijk.’ en Aga had een kartonnen afbeelding van een hond.
Toen de poorten eenmaal open gingen bleken zowel Sterrifant als de hond niet toegestaan. Ik was tweede in rij maar moest spijtig genoeg de Taj verlaten om naar de locker room te gaan. Eenmaal teruggekomen was de Taj al bestormt door mensen.
Desalniettemin was de Taj mooi. De Taj Mahal is echt wat iedereen erover zegt, wow. Er is een rede dat elke India ganger er heen gaat. Ja, ’t is echt zo schitterend.
“De Taj is geil. Ik bedoel, niet eens echt groot maar gewoon mooi, echt magnifiek. In het midden is een graf voor de vrouw van de koning. Wat moet hij gegrieft hebben! Wat een artistiekiteit in zijn lijden!”
Ps: Waar ik geil zeg bedoel ik “een spannende, licht opgewonde situatie, niet perse op een seksuele manier.”
P.ps: Ik kan er ook niets aan doen dat het Nederlands er geen goed ander woord voor heeft.
*
Jaipur
Vanuit Agra ging ik naar Jaipur. Daar verbleef ik ongeveer een week om I-India te bezoeken. Dat is een NGO die, net als Karunalaya, met straatkinderen werkt. In een week kon ik hun projecten bezoeken en kijken naar verschillen en overeenkomsten. Ook heb ik twee dagen gebruikt om de toerist in Jaipur uit te hangen.
*
Algemene waarnemingen
-De bus is best... vol.
-Het groen van de rijstvelden constrasteerd schitterend met het oranje van de zonsondergang.
-Hihi, kamelen op straat.
-’t Was heerlijk te verdwalen in een vreemde maar vriendelijke stad.
- Het is grappig hoe de Indische taal is gemixt met Engels. Ze kunnen een heel verhaal ophangen en dan ineens, tussendoor, ‘breakfast included’ zeggen. Zo weet je meestal toch waar het ongeveer over gaat.
- 11:30: Ze (de mensen van I-India) zouden me om 10:30 ophalen. Zijn ze me vergeten of gewoon laat? Zucht, India.
Oh lezers, ik zou graag een stukje PöëZïë te eten geven, maar deze site vernaggelt elke vormgeving, die cruciaal is. Heb gedult, ik zal toch wel iets geschreven hebben waarbij vorm niet zo belangrijk is?
pauze
Lezers, deze update is vrij groot. Ik adviseer al mijn lezers nu te stoppen met lezen en morgen de andere helft te lezen. Anders verdwaalt ge in mijn zee van woorden.
I-India
Uwe lezers zijn vast benieuwd naar de verschillen en overeenkomsten tussen Karunalaya en I-India. Ik vind het moeilijk deze precies aan te geven omdat ik in totaal vier maanden op Karunalaya heb gewerkt en slechts zes dagen heb gebruikt voor het bezichtigen voor I-India.
Een groot verschil tussen de twee NGO’s (Non-Government-Organisation) is dat I-India zich alleen in zet voor straatkinderen terwijl Karunalaya ook opkomt voor vrouwen, aids projecten heeft en andere algemene kennis en rechten probeert te verspreiden.
I-India runt in totaal vier shelters voor kinderen, terwijl Karunalaya maar een shelter en een nacht opvang runt. Karunalaya vangt alleen jongens op, terwijl I-India ook twee shelters voor meisjes heeft. (Deze heb ik echter niet bezocht.)
Child inn I was de eerste shelter in Jaipur die ik heb bezocht. Het was een klein gebouwtje voor de jongste jongens. Het was gelegen in een rustige omgeving. De jongens waren maximaal twaalf jaar oud. De jongens verbleven er vaak meerdere jaren, daardoor bleef de groep ongeveer hetzelfde. Hierdoor hing er een rustige sfeer.
In tegenstelling tot Karunalaya, waar elke dag nieuwe jongens van alle leeftijden komen en gaan. Als er hier een nieuw jongetje komt wordt deze bijna genegeerd door de groep omdat ze toch weten dat hij over twee dagen weer weg gaat. Het klinkt hard, maar je kan niet elke dag nieuwe vriendschappen sluiten die twee dagen, of een week, duren.
De tweede shelter van I-India die ik bezocht heette verrassend genoeg Child inn II. Deze shelter leek meer op Karunalaya. Er waren oudere jongens en meer home-placements. Er waren, in tegenstelling tot Karunalaya, verschillende slaapzalen en een woonkamer. Op Karunalaya is er één zaal waar iedereen eet, slaapt, studeert en slaapt (afhankelijk van de tijd). Aparte slaapzalen creëerde een andere sfeer. Wat goed was dat ze op Child inn II meer variatie in het eten hadden. Soms chappatti, soms rijst.
Hierbij wil ik even als kanttekening plaatsen dat ik meer variatie in het eten op Karunalaya heb voorgesteld, vandaag, 09-04-10 heeft Bakiam, de vrouw van Paul, toegezegd om een meer gevarieerd menu te starten. Karunalaya staat open voor suggesties.
Een ander groot verschil tussen Child inn II en Karunalaya was de manier waarop ze kinderen thuis brachten. I-India werkt samen met de child line, de kinderlijn van India. De ouders nemen contact op als ze hun kind zoeken en dan wordt het kind thuis gebracht.
Op Karunalaya kiezen ze ervoor om het kind te vragen waar hij vandaan komt. Indien mogelijk halen de ouders het kind op. Als de ouders geen geld hebben om te reizen of als de jongens echt geen telefoonnummer weet gaat een van de staff met de jongen mee naar zijn huis om het gezin te herenigen.
Deze manier van home placements is moeilijker en duurder. Daarom vroeg ik Paul waarom Karunalaya probeerde via het kind de benodigde informatie te krijgen en niet via child line, zoals I-india.
Paul legde mij uit dat Child line een overheid instelling is. Ze brengen inderdaad kinderen terug, maar dit duurt vaak erg lang, meestal enkele maanden. Karunalaya daarentegen is in staat de meeste kinderen na enkele dagen al terug te brengen. Daarom koos Karunalaya er voor om niet via Child line te werken.
Wat beter is, vind ik moeilijk in te schatten. Snelle hereniging van de familie is zeer belangrijk, aan de andere kant kun je meer kinderen helpen als je minder tijd, geld en energie hoeft te stoppen in homeplacements. Ik zou me verder moeten verdiepen in de kwestie om er een goed oordeel over te geven.
Oh lezers, er zijn zo veel meer verschillen, maar mijn tijd in Jaipur was te kort. Op de shelters en areas die ik heb bezocht, verbleef ik vaak slechts een uur of drie.
In die tijd heb ik geprobeerd zoveel mogelijk informatie te verzamelen.
*
Het probleem met “goede doelen” is hun onaantastbare status. Net zoals met het broeikas effect. Het wordt bijna inhuman bevonden om te twijfelen aan de opwarming van de aarde of de goedheid van een goed doel.
*
Diarree: Ligt het aan mij of komt er echt meer uit dan ik er ooit heb ingestopt?
*
Wie de gemakkelijkste weg kiest, heeft zijn schoenen niet nodig. Wie de moeilijke weg kiest besluit zonder schoenen te lopen.
Hieruit kunnen we concluderen dat schoenen overbodig zijn.
*
Vandaag kwam ik later op I-India dan afgesproken. Ik was een beetje in paniek en zei ‘stom stom’ tegen mezelf. Eenmaal aangekomen boodt ik mijn excuses aan. Deze werden beantwoord met een vriendelijk glimlach. “We are all too late, no problem”
Ik kon meteen meegaan met de twee meiden uit Spanje. Ze doen een medische opleiding en voerde medische check-ups uit op de kinderen van I-india als oefening. Zo kwam het, dat ik midden in mijn toeristische vakantie in het noorden, eindigde met het wegen en meten van Indische kinderen uit sloppenwijken.
*
Ik zag op straat een bord met “burger voor 6 ruppees”. Ik had eigelijk geen honger maar besloot toch zo’n burger te proberen. Ik was benieuwd naar de smaak, en de burger was toch heel klein. Ik waagde de gok.
Toen ik eenmaal mijn burger had besteld was er geen uitweg meer. Ik kon niet anders dan machteloos toekijken hoe hij mijn burger klaarmaakte. Of zou ik ’t toch snel op een lopen zetten?
Alles wat walgelijk is, alles, gebeurde met mijn burger. dit is overdreven maar alles wat gebeurde was walgelijk Tomaat, mozarella kaas en het broodje werd in de olie gegooit.
-Zo’n mix kan nooit goed wezen!-
Ik bedoel, wie gooit er nu weer brood in de olie? Eenmaal als experiment misschien, maar als beroep. Dat is gewoon te zot voor woorden!
Maar alweer bewees India dat echt alles mogelijk is. De mix van alleen maar walgelijke elementen smaakt in India goed. Hoe het mogelijk is weet niemand, maar dat het mogelijk is weet iedereen die ooit in India is geweest.
*
Alles wat de serieuze mensen gezegd hebben over mijn India reis is waar. ’t Is leerzaam, aangrijpend, interessant, uniek en bovendien geil.
Ps: Ik zie nog steeds wat lezers vallen over ‘geil’. Geef mij een ander woord dat lichte opgewonde spanning aangeeft en ik zal gebruiken.
*
Elke dag loopt Jantje dezelfde weg naar school. Van de ene op de andere dag wil Jantje niet meer via die weg naar school lopen. Vanaf die dag loopt Jantje via een omweg naar school.
Zijn ouders vragen bezorgd wat er mis is, waarop Jantje ontwijkende antwoorden geeft. Wat is er gebeurd op die ene dag, vraagt iedereen zich af. Er moet iets ergs gebeurt zijn waardoor Jantje niet meer via die weg wil lopen. Jantjes ouders nemen contact op met de school.
Na een gesprek met de sociaal medewerker worden Jantjes ouders opgebeld. In een serieus gesprek legt de sociaal medewerker uit dat hij als vertrouwenspersoon niet mag vertellen waarom Jantje de andere weg loopt, maar hij verzekerd de ouders dat ze zich niet ongerust hoeven maken.
Natuurlijk maken de ouders zich nu nog meer zorgen. Zodra mensen je vertellen ‘maak je niet ongerust’ weet je dat het mis is. Ze ondervragen Jantje driemaal daags, maar krijgen nooit een duidelijk verklaring voor Jantjes vreemde gedrag.
Ik, als schrijver, weet precies wat er mis is met Jantje. Er is niets speciaals gebeurt op de oude weg, zoals vele mensen denken. Jantje voelt zich simpelweg meer aangetrokken door de omweg. Jantje is verliefd.
*
Sommige van jullie, oh lezers, zullen zich afvragen wat dit met India van doen heeft.
*
Tour
Dit is officieel mijn eerste en laatste tour! Ik had besloten, omdat ik maar één vrije dag had, om op deze dag een tour te nemen. Zo kon ik gemakkelijk alles bezichtigen en tegelijkertijd wist ik of de tours goed waren.
Het voordeel van een tour is dat je voor twee honderd ruppees vervoer naar alle toeristische plekken hebt. Het grootste nadeel is dat je vast zit aan een groep en overhaaste guide. Je kan nergens rustig zitten, nergens stil staan en op je gemak kijken. Je wordt gedwongen op te schieten. Ik voelde me als iemand die net te horen heeft gekregen dat hij nog maar een week te leven heeft.
De enige plek waar je niet werd opgejaagd werd was in de winkel. Jawel lezers, u leest het goed, onze bus stopte een half uur bij een winkel, waar alles structureel 2½ keer zo duur was dan in de rest van India. De bus krijgt commissie per persoon, waarschijnlijk zo’n dertig ruppees per hoofd. Wat walgelijk zeg.
Al met al ben ik slechts één keer mijn guide kwijtgeraakt, ben ik tonnen kwijt aan entree geld voor gebouwen die ik niet eens heb kunnen zien en ik was geërgerd door het te snelle tempo en het stoppen in twee winkels.
Toch heb ik geen spijt. Ik ben een ervaring wijzer. Stiekem vond ik het zelfs best fijn me even aan andere mensen te kunnen ergeren. Ik raad niemand een tour aan, zeker niet als je buiterlander bent (met hogere entree tarieven), maar ach, ’t heeft ook z’n charmes, ook al kan ik niet aangegeven wat precies de charmes ervan zijn.
*
Ik heb I-India beloofd dat ik zou proberen sponsors te zoeken voor eten. Dagelijks bereiden ze 650 maaltijden voor kinderen die anders geen eten zouden hebben. Een maaltijd kost acht ruppees plus twee ruppees voor overige kosten zoals vervoer.
Voor veertig procent hebben ze al sponsers. Ik wil dus proberen voor in totaal 3900 rs. per dag sponsers te vinden. Hoe ik dat moet aanpakken weet ik echter nog niet.
*
Ach lezers, ik was even bang geen enkel stukje PöëZïë geschreven te hebben. Maar, ach, wat vind ik hier in mijn schrift. Enes gedicht.
Eenzaamheid (geen sonnet)
Bijna obsessief
omhelst de dichter zijn papier,
zijn enige gezelschap,
op de pen na natuurlijk.
Hij schrijft een strofe
in zijn stoffige schrift
’t gaat als volgt:
“Een pijnstiller is fijn,
maar liever heb ik een medicijn,
dat helpt tegen ’t alleen zijn.
-Een vriend.-
Ongelukkig en met een ziel vol tranen
frommelt de arme man het blaadje op,
en gooit het in de prullenbak,
er is toch niemand die ’t ooit lezen zal.
*
Hunjhun
Ik denk dat het elke wanhopige toerist wel eens overkomt dat hij/zij teveel betaald voor een hotel. Zo ook mij. Ik overnacht nu voor 600rs per nacht! Dat is het dubbele van een normaal budget hotel...
Maar wat kon ik anders? In deze slecht Engels sprekende stad met teveel bagage en bovendien geen enkel plan.
*
Hunjhun, een best leuk plaatsje maar zo verdomde lastig om uit te spreken.
*
Ze hebben hier een complete dierentuin over straat lopen; apen, koeien, paarden, ezels, honden, kamelen en olifanten.
*
In Chennai heb ik weleens geklaagd over het slechte niveau van Engels. Vaak kunnen verkopers alleen de nummers. Dit plaatsje is zo mogelijk nog erger. Ik wilde dat ze hier de nummers in ’t Engels konden.
*
Ik heb goed geslapen en ben daar blij mee.
Khetri Mahal
In Agra werd ik gek van alle taxi wahla’s die je lastig vielen als je onschuldig over straat liep en waartegen je de hele dag ‘nee’ moest zeggen als ze weer een nieuwe toeristische plaats hadden bedacht om je heen te brengen.
Echter is dit plaatstje dan ook wel weer het andere uiterste. Hier weten de chauffeurs niet de weg naar de toeristische bezienswaardigheden, ze hebben hier zelfs nog niet eens van gehoord. Ook jammerlijk.
Afin, eenmaal in de Khetri Mahal (een wind paleis) aangekomen bleek het echt een schitterend prince of persia paleis te zijn, inclusief brokstukken op de grond. De hakpoorten, stekels en arabieren met zwaarder ontbreken nog, maar wie weet. In India is alles mogelijk.
*
Pas op voor uwes hoofd.
*
Ps: Je kunt hier echt naar de andere kant springen en er zijn van die randjes om aan te hangen.
*
Ik was heerlijk aan het verdwalen richting mijn hotel en vond de weg jammerlijk genoeg in een keer terug. Wat is dat nou?
*
U boft, oh beste lezers, nog een gedichtje, surrealistisch deze keer.
De plaffonstraat
Ik stond
en vond
in het midden van ’t plaffon
een portemonnee.
Ik gaf
deze af
aan de rechtmatige dief.
Hij was blij
en zei
dat hij zojuist op zijn handen aan rennen was,
vluchtend voor de brandweer.
Ik schold haar in
zwaaide met me vin
en zwom verder over de straat.
-De brandweer had teveel geblust.-
*
12-03-10
Toen ik onschuldig door de straten van Hunjhun liep riep iemand mij na. Hij wilde dolgraag op de foto. Ik vond het absurd genoeg om amusant te zijn en had zo een leuk verhaal voor thuis, dacht ik. Eenmaal een foto gemaakt te hebben bleek de jongen een professioneel stalker te zijn die geen woord Engels sprak.
Ik besloot naar een Chai tent te gaan. Daar kon ik rustig thee drinken en hij zou wel begrijpen dat ik geen behoefte had aan deze zeer fraaie gids waar ik nooit om had gevraagd. (In het algemeen voelen Indiërs goed aan waarneer je iets niet wilt.)
Mijn eendje bleef echter geduldig, of eigenlijk ongeduldig op me wachtte en gebaarde me dat ik op moest schieten met m’n thee. Welja zeg! Ik antwoordde met ‘You can go if you wish.’ maar niets had zin.
Na de thee wilde hij hand in hand lopen. Nou ja zeg! IK MAG JOU NIET EN HEB NIET OM JE GEVRAAGD! GA WEG. Misschien had ik dat moeten zeggen? Ik wilde niet teveel stennis schoppen, zeker niet omdat het een klein dorpje was.
Nadat hij me een tempel had laten zien en een ander oud gebouw begon hij wat in het Hindi tegen me aan te praten. Nog nooit voelde het zo lekker om botte opmerkingen terug te maken in het Nederlands.
Hij zei iets over paisa en ik was niet bepaald van plan hem geld te geven. Zoveel goeds heeft hij nou ook weer niet gedaan. Ik moest minimaal vier keer zeggen ‘no paisa’ maar uiteindelijk begreep hij het. Hij vervloekte me of schold me uit in zijn beste Hindi en ik antwoordde glimlachend dat ik hem niet verstond. Verslagen liep hij weg. – Eindelijk-
*
Ik ving gisteren toevallig een conversatie tussen twee van mijn kritische lezers op. Ze waren aan het discussiëren over de betekenis van mijn voorgaande gedicht ‘de plaffonstraat’.Volgens de een was het kritiek op de moderne samenleving.
Waar vroeger God in het midden van de hemel was, is het nu een portemonnee. Het plaffon zou verwijzen naar de gebouwen (wolkenkrabbers?) die steeds hoger en hoger reiken om zo dicht mogelijk bij ‘de nieuwe God’ te komen.
De rechtmatige dief zou staan voor iedereen die, legaal welliswaar, mensen uitbuit om er zelf beter van te worden. De groep mensen, die inderdaad geld als hoogste doel in het leven heeft.
Dat hij op z’n armen weg rent is pure onhandigheid. Nog nooit heeft hij als mens moeten overleven, nog nooit druk moeten maken over de basis van zijn bestaan. Daardoor weet hij niets over de meest simpele lichaamsbewegingen. (gedistantiëerd van zijn natuur)
De brandweer was, volgens de ene criticus de instantie die het onrecht der diefstal aanvocht. Echter lopen de hele straten over met water. Waarmee ik zou beweren dat als je de mensen met veel macht wil aanpakken ook een hele boel onschuldige mensen getroffen worden.
Volgens de andere lezer was het hele gedicht klinkklare onzin. Die theorie hang ik persoonlijk liever aan.
*
Dat ik jullie vertelde over die vervelende Indiër die me achtervolgde was een keuze. Ik had ook kunnen vertellen over die Indiërs waarmee ik een hele dag schik heb gehad. De meeste mensen zijn zeer vriendelijk en goed.
*
Die man had dezelfde aantrekkelijkheid als Jack Sparrow.
14-03-10 terug in Delhi
Het is heerlijk weer terug te zijn in Delhi. Ik herken de weg, weet hoe ik aan de andere kant van het station kan komen en hoef niet meer zoveel te bezichtigen. Het voelt als vrijheid.
*
Ik besloot in plaats van in een bar wat te drinken, te gaan voor het lezen van een tweedehands boek. Ik wil even een zin citeren omdat het zo waar is voor India:
”It was only when you accepted the essential illogic of the place that the whole thing started to make sense.” (A mild suicide)
*
De buschauffeur van lijn 49A
Piet, de buschauffeur van lijn 49A rijdt dagelijks dezelfde route. Deze route rijdt hij nu al 38 jaar. Hij kent deze route als geen ander. Elk bochtje, elk steentje in de weg. Hij kan zelfs vertellen welke auto’s er dagelijks rijden en op welk tijdstip. Als Piet een chauffeur ziet die later is dan normaal weet hij dat deze chauffeur haast heeft en houd daar rekening mee. Zo goed kent Piet de route van lijn 49A.
Toen Piet mij vertelde hoe dol hij was op deze route keek ik hem vragend aan.
‘Zeg Piet, heb je echt nooit een andere route gereden?’ vroeg ik.
Nee, ik ben blij met deze route.
Maar hoe kun je dat weten als je nog nooit een andere route hebt geprobeerd?
Een week later vertelde Piet mij dat hij had nagedacht over ons gesprek en dat het inderdaad geen kwaad kon om één keer een andere route te proberen. Deze middag zou hij de route van lijn 49B rijden. Piet kwam op mij een beetje zenuwachtig en opgewonden over.
Ik keek hem glimlachend aan en zei dat ik dat goed van hem vond dat hij open stond voor iets nieuws. ’Zo kan je iets nieuws leren’ zei ik tegen Piet. ‘Geen zorgen, je bent een goede chauffeur.’
Dit waren de laatste woorden die ik tegen Piet zei, want op die desbetreffende middag kwam hij te overlijden in een auto-ongeluk. Een dronken automobilist schoot op de verkeerde kant van de weg en ramde frontaal tegen de bus van lijn 49B. Piet en de chauffeur van de auto kwamen te overlijden. De rest van de mensen waren gelukkig ongedeerd of licht gewond.
Dit zet me aan het denken lezers. Ik voel me schuldig, mijn slechte advies heeft regelrecht voor de dood van Piet gezorgd. Maakt dat mij een moordenaar? Moordenaar, dat woord klinkt zo naar.
Was het oude ritme van Piet beter dan het leren van iets nieuws? Had Piet eigenlijk wel behoefte aan verandering, hij leek zo gelukkig met lijn 49A. Nu is hij dood.
Oh, God, vergeef het me.
*
Sommige mensen vragen zich af of ik het niet zonde vind van mijn tijd om in een park te zitten en een boek te lezen dat niet eens zo aansprekend is. Lezen kan immers overal zeggen ze.
Dat is het hem nu juist. Als ik lees ben ik totaal onafhankelijk van mijn omgeving. Na 3½ maand alleen in een ander land te zijn is het fijn iets te doen waarmee India niets van doen heeft. Helemaal niets. Heerlijk.
*
algemene mededeling: Mijn excuses lezers, vanaf hier zullen enkelen vinden dat mijn weblog een beetje af geraggeld is. Ik kan niet dag en nacht schrijven en wil graag morgen deze update posten, anders heeft het geen zin meer. Vergeef het me, opnieuw.
Akshardhan
Ik heb geen zin om er veel over te schrijven, maar het was echt gaaf. Als je ooit naar Delhi gaat, bezoek Akshardhan. Ik weet best dat het niet op je route ligt, maar het is het waard, geloof me.
Akshardhan is een grote tempel gebouwd van 2000 tot 2005 na Christus. Het is dus moderner en in betere staat dan de andere tempels. Ze hebben er films met informatie en een show met bewegende robots die je een verhaal vertellen. Ook is er om 7 uur ’s avonds een show met licht, geluid en water.
Het was net als vuurwerk, maar dan weer iets nieuws. Ja, ’t was artistiek en echt heel gaaf. Omdat er geen foto’s waren toegestaan heb ik een informatieboek gekocht, deze zal ik laten zien bij terugkomst.
*
23-03-10
Eenmaal op het station van Chennai begreep ik onmiddelijk waarom ik Chennai een fijne stad vind. Er hangt meer rust in Chennai dan in de andere steden. De sfeer is er beter, maar misschien vind ik dit alleen omdat ik er drie maanden heb doorgebracht?
Hoe dan ook, ik ga nu terug naar Vassant, Ranga en de jongens. Het is fijn ze allemaal weer terug te zien. Nog een maand om alles af te ronden, en dan ga ik terug naar huis.
*
I have to return to all the problems I left behind.
I have to leave behind all the problems I have.
I don’t know which one hurts more.
*
In Tamil Nadu weten ze altijd wel iets over ‘n bepaald eten te zeggen. ’t Is goed voor de maag, gezondheid, als medicijnen, om het lichaam te koelen (?) of zelfs goed voor de seks. Nee lezers, ik verzin dit niet.
*
Het aftellen is begonnen.
*
Ik kijk tevreden terug maar ben ook blij dat deze episode bijna voorbij is. Het moet raar voelen als ik straks het vliegveld binnenloop en afscheid moet nemen van dit land.
*
Ik ben dik. In totaal ben ik in India zo’n kilo of zes aangekomen. Het is echt walgelijk. Het komt door de combinatie van drie grote maaltijden per dag en weinig lichaamsbeweging.
Vet drijft op water. Een liter vet is dus lichter dan een liter water. Dat betekend dat er meer dan zes liter overbodig vet aan m’n lichaam bungelt. Juk.
*
Chidabaram (06-04-10)
Ik had besloten na mijn rondreis nog twee dagen te gebruiken om er even tussen uit te gaan. Het is soms even fijn om alleen te zijn. Ik wilde naar Chidabaram, daar is een oude tempel en ’n deel van een boek dat ik gelezen heb speelde er af.
Na 4½ maand kan ik me best zelf redden in India. Vroeg vertrekken zonder eten en drinken, in een keer in de goede bus (ook nog in de juiste richting), vervolgens op c.m.b.t. (grote busstand) ontbijten en wat water kopen.
Vanuit daar vroeg ik waar de bus naar Pondi was, waar ik zou overnachten. Zo kwam ik in een luxe bus die niet te duur was. Het is eigenlijk niet zo moeilijk. (Je moet begrijpen lezer, in het begin vond ik het een hele onderneming om alleen naar het museum te gaan.)
*
Ik ben nu in Pondi en voel me het slachtoffer. Eerst zeggen alle hotels ‘vol’, ‘vol’ of ‘vol’. Als ik het in een reisbureau vraag zeggen ze ‘1500’ (voor dat geld ga ik liever op straat slapen). Dus arme, arme, onschuldige, Erik moest in de hitte, het was 1 uur in den middag, zoeken naar een hotel. Uiteindelijk vind onze kleine held een kamer waar hij voor twee nachten duizend ruppees betaald! Duur duur!
De man van het hotel vroeg mij om een kopie van het paspoort te gaan maken. Hij wees in de richting van een winkel. Als ik de winkel niet zie, vraag ik het aan een Indiër, die vervolgens chagrijnig reageert....
Blijkt de winkel dicht te zijn. Ik besloot te zoeken naar de volgende winkel die ik zo’n goede honderd meter verderop vond. Zegt de hotelman toen ik terugkom:
‘jij bent dom, daar is een winkel dichtbij.’
‘Ja, maar die is nu gesloten.’
Niet gesloten, is open.
En dan ook nog al die hitte. Straks als ik thuis kom gaan mensen zeggen “leuk zeg, India.” Ach hou je kop en ga er zelf vijf maanden heen! Sorry lezers, ik liet me even gaan... ’t is vast de hitte.
*
Shit, weer mijn wc papier vergeten, deze keer op de Karunalaya night shelter.
*
Pukkelcherri (pondy)
Het is een Indisch-Frans dorp. Niet zo heel spectaculair als je het mij vraagt. Er zijn vast activiteiten voor de vele Fransen... enzo, nou super.
En veel bedelaars.
*
De straten zijn schoon en blank is een normale huidskleur. Er zijn zelfs Franse scholen.
*
Toen ik om twee uur ’s middags aankwam bij de tempel van Chidabaram bleek dat deze pas om vier uur open ging. Dit vond ik erg fijn. Ik had een goed excuus om te wachten en gebruikte de tijd om twee acten van Hamlet te lezen. Het toneelspel in het toneelspel om te ontmaskeren is dus al oud...
*
Toen ik eenmaal de tempel binnenliep werd ik begeleid door een guide, wat ik niet erg vond. De tempel was echt schitterend. Het was goed dat ik dit tripje maakte, ik had namelijk nog niet zoveel oude tempels gezien. (Hier en daar een.)
Het spectaculairste zijn misschien wel de gopura’s, de grote entree poorten die beschilderd zijn met afbeeldingen van vele Goden. Toen ik de foto’s zag vond ik het altijd “too much” maar in het echt is mooi. De gopura’s worden elke twaalf jaar opnieuw geschilderd, ik wil niet weten hoe veel werk dat is.
(de rest ontbreekt)
*
Bij de busstand naar Pondy waren twee jongens die me vertelde in de gele bus te stappen en dan bij een andere bushalte over te stappen. Ik negeerde hun advies.
A) Ze waren jong. Jonge jongens hebben hier soms als hobby om toeristen te irriteren.
B) Ik was met een rechtsstreekse bus gekomen en van plan met een rechtstreekse bus terug te gaan.
C) Ik bevond mij op een grote busstand en Pondy is een belangrijke bestemming. Er moeten dus genoeg bussen gaan.
Zo’n goede vijf minuten later zat ik een de goede, rechtsstreekse bus. Oh lezer, mocht u ooit naar India gaan, laat uw eigen verstand dan niet thuis!
Gingee (zeg Sindy)
Ik had hier afgesproken met Martin, een Indische vriend. Hij heeft een maand als vrijwilliger gewerkt op Karunalaya. Hij wilde me ’t oude fort laten zien, wat bovenop een berg lag.
Gelukkig hingen er die dag wolken voor de zon. Het was inspannend om al die trappen op te lopen, ook voor Martin, maar het was echt fijn weer wat lichaamsbeweging te hebben na vijf maanden stil te zitten.
Al met al hadden we even samen gepraat en een goede dag. Niet overdreven speciaal en ik voelde me niet uforische gelukkig, maar gewoon leuk. Het fort was ongeveer van hetzelfde kaliber, niet zo heel bijzonder maar best leuk.
Martin zette me, nadat we samen wat gegeten habben, op de juiste bus naar Chennai. Mijn laatste twee weken in India zouden met de jongens zijn. *zucht*. Ik wil naar huis lezers.
*
Afsluiting
Ik heb in dit weblog niet de helft verteld van wat ik te vertellen heb. Deze weblog is nu echter al 22 pagina’s groot. Ik heb geprobeerd, zo kort als mogelijk, jullie te vertellen over mijn rondreis.
Ik wil nog even mededelen dat ik geen kado’tjes (ik ben geen Fransman dus schrijf geen cadeau’tje) heb gekocht. Vat dit niet te persoonlijk op, ik had best zo’n olifant in een olifant beeldje kunnen kopen maar vond dit niet artistiek genoeg. Ik wilde niet kado’tjes kopen uit verplichting.
Afin, ik zie er naar uit weer terug te keren naar Nederland, nu nog precies een week. Dan kan ik jullie weer allemaal zien, weer Nederlands voedsel verorberen en weer van de Nederlandse rust op de straten genieten.
Maar ik wil niet de weblog beëindigen voordat ik een elf bedankjes heb gedaan.
Bedankt aan de mevrouw die me dropjes gaf.
Bedankt aan alle Indiërs die me geholpen hebben.
Bedankt aan alle andere mensen die me ook geholpen hebben.
Bedankt aan iedereen die me heeft helpen voorbereiden van de reis.
Bedankt aan de NIBC bank in Den Haag die door het sponseren van vijf laptops mijn reis meer nut heeft gegeven.
Bedankt aan Karunalaya en in het bijzonder Paul, Vassant en Ranga.
Bedankt aan al mijn weblog lezers, wat is het nut van schrijven als ’t niet gelezen wordt?
Bedankt aan Diede, die vrijwillig de updates op spellingsfouten heeft gecheckt. (Met hier en daar er een heeft laten zitten. Trein coupon. Hihi :P)
Bedankt aan alle sponsors.
Bedankt aan alle jongens, die mij India hebben leren kennen.
Jullie hebben lang moeten wachten. Ach arme lezers, vele van jullie vragen je af of er nog wel een update komt. (Ach, Erik, waar blijft uw update? Waarom laat gij niets van u horen?) Mijn oprechte excuses aan iedereen die vol spanning heeft gewacht, gewacht en nog langer heeft moeten wachten.
De tijd van wachten is nu voorbij, oh trouwe lezers, hier is mijn laatste update vanuit India. Vergeef mij mijn zonden of klik op het rode kruisje rechtsbovenin het scherm.
Oh, lezers, je wordt vast moe van de hele tijd aangesproken te worden. Oh lezers, begrijp dat dit opzet is. Het is het lot van ’n blank persoon in een land als India.
Ik begin waar mijn rondreis begon, in de trein.
22-02-10 (In trein van Chennai naar Delhi)
Ik heb het gevoel dat m’n eigenwijsheid me in de problemen kan brengen.
1) Ik heb geen hotel geboekt.
2) Ik heb geen tour door Delhi geboekt.
3) Ik reis niet met a/c (air conditioning).
Van punt 3 heb ik overigens geen spijt, zesendertig uur in een trein zitten is per definitie oncomfortabel.
*
Shit, ik ben mijn wc-papier vergeten en mijn reisplannen kwijt. Fraai is dat.
*
Het was lastig om al de jongens achter te laten. Opnieuw had ik niet meer dan twee tasssen. Opnieuw was ik geheel op mezelf aangewezen. Opnieuw ging ik van huis weg.
*
De trein
De trein is echt gigantisch. Het is zo’n goede vijf –misschien zelfs tien- minuten lopen van de ene naar de andere kant van de trein. Ik schat dat de trein minimaal een halve kilometer lang is. Er zijn vier klasses.
In de goedkoopste klasse zijn slechts enkele zitplaatsen en de overige mensen zitten op de grond. De sleeper klas is beter, deze heb ik. ’t Is precies wat je van een slaaptrein verwacht: drie bedden boven elkaar waarvan de middelste omhoog geklapt kan worden. Overdag wordt het onderste bed gebruikt als zitplaats. Zeer efficiënt.
200-300 Rs. --- Als je geluk hebt heb je een zitplaats.
500-550 Rs. --- Sleeping klas, fatsoenlijke klasse waar iedereen een eigen bed heeft.
1000-1100 Rs. --- Hetzelfde als sleeping klas maar dan met A/C. Omdat deze klasse veel duurder is wordt deze klasse alleen gebruikt door mensen met voldoende geld.
2000-2200 Rs. --- Deze klasse is voor Indische begrippen erg duur. Daarom zul je er alleen mensen met echt veel geld (toeristen en upper klasse) aantreffen. Ik denk dat je in een coupon met vier mensen en A/C slaapt, maar ’t fijne weet ik er niet van.
Ps: A/C = air conditioning.
23-02-10
Het is wonderbaarlijk hoe goed ik heb geslapen. Ik ben een beetje stijf maar verder in goede staat. (7 am)
*
...Jeejz, ik kan een geheel roman schrijven in de tijd dat ik hier zit.
Sudoku dan maar.
*
De sociale oplettendheid in deze klasse is hoog. Mijn bagage is relatief veilig. (Ik ben gewaarschuwd dat mensen zouden proberen om mij slaapmiddelen te geven en dan vandoor zouden gaan met mijn bagage. Nou, dat hoef je in deze klasse in ieder geval niet te proberen.)
*
Elk mens offert en offert, keuzes noemen we dat. Hoe kan een mensbaksel ooit gelukkig wezen met zoveel opoffering?
*
24-02-10
Ik zit nu in het museum voor moderne kunst (Delhi). Het is precies wat ik ervan gehoopt had. Ze hebben verschillende hallen vol met schilderijen. De ene kunstenaar spreekt me minder aan dan de andere, maar over het algemeen zijn het echt goede werken.
Het viel me op dat er ook enkele naakt schilderingen hingen. Dit is opzich niet zo heel vreemd in een museum voor moderne kunst, maar ge moet weten dat pornografie hier min of meer verboden is. Kunst – principes: 1-0
Helaas mocht ik geen foto’s maken. Ik respecteer dat, artiesten dienen beschermd te worden, toch heb ik één foto voor de herrinnering genomen.
Oh kritische lezer, u zal opmerken dat ik de auteursrechten niet gerespecteerd heb.
*
Ik wilde de weg oversteken, maar na een dappere poging besloot ik dat het niet veilig was om hier over te steken. Een man zag mijn probleem en vroeg of hij kon helpen... Ik had, terecht, argwaan. Ik zei dat ik wilde oversteken om die gebouwen te bekijken.
De vriendelijke man vertelde me dat dat India gate was. Dag en nacht brandt er een vlam voor de Indische soldaten die zijn gesneuveld tijdens de Eerste Wereldoorlog. De man hielp mij met oversteken en, warempel, gaf me een hand en zei tot ziens. Indiërs zijn lief maar het is zo’n verdomd hard land.
*
Net als je op het punt bent waarop je denkt ‘nu verbaasd niets me meer’ zie je wilde papegaaien.
*
When I chose for all this, did I know, back then, what I would go through?
And, if yes, would I choose it again?
If yes, why do I feel this way?
onderbreking: riscja formule
Y = 10 + 5X
Y= totaal prijs in Rs.
X = de afstand in Km.
Vervolg
Sommige vragen zich misschien af waar het blaadje van 26 en 27 januari is... Ik had nog steeds geen wc papier... Vandaar. (Als aanteken boek heb ik een dagboek dat ik van sister Rexline heb gekregen.)
*
In Lodhi garden, een rustig park in Delhi, kwam ik een Engels meisje tegen dat in Delhi haar muziekopleiding volgde. Ze raadde mij aan om naar Mughal garden te gaan, maar wel in de ochtend want in de middag was het echt te druk.
Ik had geen idee wat Mughal garden was (een duistere stad uit Lord of the Rings?) , maar laten we wel wezen, ik had niet veel te verliezen. Ik zou mijn volgende dag beginnen met ’n bezoekje aan deze tuin.
Één uur later dan gepland, om half tien, stond ik fris en fruitig klaar om de garden binnen te gaan. Spijtig genoeg ging deze pas om tien uur open. Er zat weinig anders op dan te wachten.
Ondertussen ging ik naar de cloak room om mijn camera, telefoon, papier (!), batterijen en tas af te geven. Toen ik eenmaal door de security wilde bleek dat ik geen pen mee naar binnen mocht nemen. Beste lezer, ze ontnomen mij mijn pen! Stelletje PöëZïë barbaren!
Mijn dichterziels brak, gescheiden van m’n pen, inkt en papier. Had mijn leven nog zin? Nee. Wat me precies op de been hield weet ik niet, maar ik hield vol, oh lezers. Ja, ik was moedig.
Afin, genoeg sentiment, de tuin was echt schitterend. Ik ben geen tuin mens en heb zelfs een hekel aan tuinieren, maar laten we wel wezen, deze tuin was echt mooi. Artistiek. Verschillende gebieden in de tuin hadden hun eigen thema. Bijvoorbeeld de ‘circle garden’ was in een cirkel en er was muziek in de ‘music garden’.
De bloemen waren netjes gesorteerd en afgewisseld waardoor ’n wonderlijk geheel ontstond. In een deel van de tuin was een fontein op muziek die af en toe waterdruppels in de lucht spoot. Hierdoor hing de lucht vol met kleine regenboogjes.
Ik was blij naar ’t Engelse meisje geluisterd te hebben. Engelse mensen zijn meestal wel te vertrouwen. Het is alleen jammer dat ik geen foto’s heb kunnen maken. Waar zijn de verkopers met kaarten als je ze een keer tegen wil komen?
Ps: De Mughal garden is de tuin van de president die slechts een korte periode per jaar open is voor bezoekers. Omdat het presidentiële grond is word deze overdreven goed bewaakt.
*
01-04-10 operation: human shield
-Let op de de datum lezers! Dit is geschreven na terugkomst in Chennai.-
De overheid van India heeft besloten om de hele wijk aan de zee plat te gooien, inclusief alle slopppenwijken en ’t oude opvangcentrum van Karunalaya. Ze willen er een grote weg bouwen zodat er beter vervoer van en naar de haven is.
Hoewel de gedupeerden een nieuw huis of andere compensatie krijgen vecht Karunalaya de sloop aan. (Ik kan niet oordelen of de overheid genoeg doet voor de gedupeerden omdat mijn onderzoek bestaat uit de mening van twee mensen.)
Om de sloop proberen tegen te houden zijn alle kinderen naar de oude locatie verhuisd. Ik heb daar een kamer gekregen waar ik nu dus ook verblijf. Hoeveel dagen ik er blijf is niet precies duidelijk. Een dag, vijf, tien of twintig dagen, alsdus Ranga. Als we de tijdverdubbelaar toepassen (meestal kom je dichter bij de ware tijd als je de genoemde tijd verdubbelt) betekend dit alles tussen twee en veertig dagen.
Het is vervelend dat niemand mij hierover heeft ingelicht. Het is onduidelijk op welke locatie ik het beste kan slapen en wat er nu van mij verwacht wordt. Ik zal proberen zo veel mogelijk aan mijn eigen programma vast te houden en heb nu gewoon twee kamers waaruit ik kan kiezen.
Morgen komt Vassant hier, dat lost drie kwart van mijn problemen (in India) op. Vassant is coördinator en daadwerkelijk in staat iets te regelen. Hij weet van al mijn plannen en zal me kunnen helpen bij het uitvoeren ervan.
*
Toen ik de foto in mijn aardrijkskunde boek zag dacht ik ‘Gaaf, dat lijkt me gaaf om te zien.’ Nu ik het eenmaal zie is het bijzonder vervelend, dat “alleen schaduw recht onder een object”. Het is ziekelijk warm hier. Alleen in de avond is het uit te houden, vanwege de zeelocatie.
*
Ik voel me waardeloos. Voor de boys heb ik een amusante waarde van 0, productief ook een gemiddelde waarde van 0.
*
Wie beweert niet van poëzie te houden heeft gewoon de verkeerde schrijver of het verkeerde moment voor z’n snuffert.
*
Wie een goed verhaal wil, moet ’n boek en niet mijn weblog lezen.
*
Iemand beschouwde mij –onterecht- als wijs en vroeg mij de zin van het leven. Ik antwoordde dat ik het niet wist, noch wilde weten.
Deze zin verwijst naar ’t alternatief dat ik had voor m’n Indiareis, een filosofie studie. Ik ben zo blij dat ik daar niet voor heb gekozen. Al dat geneuzel zonder iets te doen.
*
Algemene opmerkingen
Het grootste verschil tussen Delhi en Chennai is dat Delhi daadwerkelijk een plan en opbouw heeft. Het is niet zoals Chennai wat stadjes die aan elkaar zijn gegroeit. Delhi is echt een (hoofd)stad, Chennai is gewoon groot.
*
Samen reizen is leuker en goedkoper. ’n Beetje alleen voel ik me wel.
*
Neem mij niet kwalijk, ik zal onmiddellijk doorgaan met het beschrijven van mijn reis.
Mathura
Op mijn weg van Delhi naar Agra had ik besloten, op aanraden van ‘n man in de trein, te stoppen in Mathura. Ik stapte uit en ging naar het toeristen bureau, waar ze jammerlijk genoeg geen Engels spraken.
Ze begrepen het woord ‘sightseeing’ en ‘one morning’ en regelde voor mij wel even iemand. Zo kwam ik achterin een cycle riscja terecht, die mij, in twee uur tijd door de hele stad fietste.
Marthura is een mooi, oud, typisch Indisch stadje. Er is een belangrijke Krisna tempel (aldus een Hindi boek is Krisna hier geboren.) en ook een mooie moskee. Het is dan ook zonde dat ik hier niet langer heb gespendeerd.
Mijn bezoek was niet meer dan een belediging voor de stad. Waarom een plaats bezoeken als je geen tijd neemt om het te bekijken? Alleen even snel van buitenaf. Nee, als je ooit naar Mathura gaat, doe de stad dan alsjeblieft meer eer aan dan ik heb gedaan.
“Ik was de walgelijke toerist zonder tijd om ’t plaatsje echt te zien.”
*
Eenmaal bij de goede bushalte in Agra te zijn aangekomen wist ik niet welke bus ik moest hebben naar Fatuhpur Sikri. Ik keek paniekerig rond en zag blanke mensen. Mijn redding was nabij! Ik vroeg of ze ook naar Fatuhpur Sikri gingen, en dit was het geval. Ik vroeg vriendelijk of ik hen mocht volgen. Ik was doodmoe, de hitte sloeg me neer, ik had al mijn bagage bij en wist het ook allemaal even niet meer.
Ze vonden het goed en zo kon ik rustig zitten en wachten tot ze de juiste bus hadden gevonden. Het is niet sociaal maar als je alleen reist, ben je nu eenmaal soms op de hulp van andere aangewezen, met dank aan de twee Duitsers. (Tot wie ik overigens ook geen last was.)
Fatuhpur Sikri
Als ik de toeristen zie die worden meegesleept door ’n Indisch-Engels spekende guide, ben ik dolbij dat ik dit paleis zelf mag ontdekken. Zeer oppervlakkig, maar desalniettemin prettig.
*
Fatuhpur Sikri is een mooi, oud, dorpje met werkelijk waar een mooie moskee en paleis. Echter is het te toeristisch. Jaarlijks zijn er ongetwijfeld meer toeristen dan inwoners in het dorp. De handelaren vragen het dubbele van de maximale verkoop prijs en de kinderen bedelen de hele tijd voor een pen of chocola.
Het is grappig om de handelaren te plagen. Als ze een mes aanbieden haal ik deze vol kracht over mijn vingers en zeg ‘It’s not sharp, I’m not even bleeding.’ ze weten niet goed hoe ze hierop moeten reageren. 1-0 voor Erik.
*
De eerste dag in Fatuhpur heb ik gebruikt om te rusten. De tweede dag heb ik het paleis en de moskee bezocht. Ik had, na deze twee dagen, het plaatsje eigenlijk wel gezien, maar besloot twee dagen langer te blijven om Holi te vieren, een festival waar iedereen met kleuren bekogeld wordt.
Dat betekende dat ik nog een volle dag had om doelloos te spenderen in het dorpje. Ik volgde mijn gevoel, die me adviseerde naar een van de oude ingangspoorten te lopen. Onderweg kwam ik Sahid tegen (een man die ik eerder was tegengekomen in de moskee). Hij wilde me wel naar de gate brengen. Ik verwachtte eerst, dat hij, zoals iedereen hier, achteraf om geld zou vragen.
Niets was minder waar. Sahid is een man met een sterke geest. Hij heeft vele winkels gehad en heeft veel verschillende plaatsen bezocht. Hij is nu 51 jaar en is klaar met zijn avonturen. Hij leeft nu op één maaltijd en vijf gebeden per dag. Zijn leven gewijd aan God.
Hij kent veel mensen, met name bij de Chai-tenten. Toen ik vroeg of ik deze keer zou betalen antwoordde hij glimlachend dat het oké was, hij had er (toch) al een rekening. Zoals bij de meeste chai-tenten waarschijnlijk.
Natuurlijk, zoals het een echte Indiër betaamd, nodigde hij me uit in zijn huis. Daar kreeg ik een goede maaltijd. Zelfs in deze te toeristische plek zijn de mensen vriendelijk als je tijd voor ze hebt.
Ik vroeg me af, zouden alle toeristen bij mensen thuis worden uitgenodigd? (Tot nu toe ben ik alleen in Mathura niet in een huis geweest.) Zou alleen ik mensen tegenkomen die beweren dat geld niets is, “ach het komt en gaat”. Trek ik deze mensen aan of is puur toeval?
ps:Behalve Sahid ben ik ook in twee verschillende treinen mannen tegengekomen die klaagde over de jeugd wie ’t alleen om het geld te doen was.
*
It was actually pretty nice to share experience with the other travelers. There was this one couple from England and the American guy. They had obvious a lot more travel experience and seen much more of India than I had. But when they started questioning me I realized I had an amazing story as well.
I told them about the troubles I faced in the beginning, the joy I have had with the boys and the refreshment of part II. All together I liked my story, it was sometimes too romantic, like books sometimes are, but that’s how the reality turns out to be.
Except for the sharing of experience it was also nice to hear some tips. They told you could exchange notes in the bank, so that you have smaller money instead of just 500 notes.
*
On the station one woman was stuck in the gab between the station and the moving train. With the help of four men she got free, smiled to her baby and continued her day like nothing happened.
*
Holi
Met z’n vieren, ’t Engelse koppel Neil en Rachel, de Amerikaan Devin en ik, waren we uitgenodigd om Holi te vieren bij een stafflid van ons hotel. Ik had een carnavalssfeer verwacht waarin iedereen elkaar zou bekogelen met kleuren. Het bleef echter redelijk beschaaft omdat Fatuhpur Sikri een klein dorpje is.
We gingen van huis naar huis en praatte daar even met de mensen. Overal kregen we wel weer nieuwe kleuren. In het begin gaaf, later te veel om nog artistiek te zijn. Behalve poeder gebruikte ze ook verf opgelost in water.
-Recht via mijn nek naar mijn bilspleet.- Zeer verfrissend, dat kan ik je wel vertellen. Iedereen was in alle kleuren, maar wij –als blankelingen- kregen de meeste kleuren. Eens flink in de zeik genomen.
Na het vieren van Holi gingen we terug naar onze hotel kamer om te wassen. Anderhalf uur was niet genoeg om kleurloos door het leven te kunnen. Mijn haar had nog steeds een groene pluk (die ik stiekem waardeerde) en m’n vingers, gezicht en oren waren nog steeds alle kleuren van de regenboog.
Al met al was het een leuke dag, maar niet zo bijzonder als je misschien zou verwachten. Hihi, ach, ik kijk er goed op terug. Happy Holi!
*
Als je ooit naar India gaat, maak niet dezelfde fout als ik om eerst naar Fatuhpur Sikri te reizen, dan naar Agra en dan weer terug naar Jaipur. Als je er een kaart bij pakt snap je waarom.
*
In de bus naar Agra kwam ik Devin tegen. De ATM in Fatuhpur Sikri werkte niet en hij moest dus helemaal naar Agra reizen om te pinnen. Ik gaf hem vijftig euro en zei dat hij die later over kon maken. We zouden via de mail wel iets afspreken. Ik verwacht hier geen problemen mee en anders was dit de laatste keer.
*
If you can face puberty then India should be a piece of cake.
*
Taj Mahal
In Agra aangekomen vond ik gemakkelijk een goedkoop hotel (200rs per nacht) op loopafstand van de Taj. Er was een rooftop restaurant met acceptabel eten voor een acceptabele prijs.
Ik liet mijn bagage achter in m’n kamer en ging naar Agra fort, het grootste fort van India. Deze keer spraken de gidsen de waarheid, zonder gids is het onoverzichtelijk. Toch had ik ook gelijk, alleen zijn geeft vrijheid.
Vanuit Agra fort had ik uitzicht op de Taj. Ik had besloten de Taj Mahal in de vroege morgen te bezoeken. Het is dan minder druk, minder heet en ik hoopte stiekem op een paar mooie foto’s van zonsopkomst met de Taj.
In de avond ging ik op het rooftop restaurant van mijn hotel zitten om wat te eten en te drinken. Toen ontmoette ik Aga (ze verbleef in de kamer naast de mijne). Aga was rustig, eerlijk maar niet open. Ik mocht haar, zij mocht mij. Aangezien zij ook de Taj in de ochtend wilde bezoeken besloten we samen te gaan.
Daar stonden we dan, anderhalf uur voor openingstijd als eerste te wachten. Het had iets, al zeg ik het zelf. Ik had Sterrifant, m’n knuffel (‘Wat je bent negentien en je reist met een knuffel!?’’Ja, natuurlijk.’ en Aga had een kartonnen afbeelding van een hond.
Toen de poorten eenmaal open gingen bleken zowel Sterrifant als de hond niet toegestaan. Ik was tweede in rij maar moest spijtig genoeg de Taj verlaten om naar de locker room te gaan. Eenmaal teruggekomen was de Taj al bestormt door mensen.
Desalniettemin was de Taj mooi. De Taj Mahal is echt wat iedereen erover zegt, wow. Er is een rede dat elke India ganger er heen gaat. Ja, ’t is echt zo schitterend.
“De Taj is geil. Ik bedoel, niet eens echt groot maar gewoon mooi, echt magnifiek. In het midden is een graf voor de vrouw van de koning. Wat moet hij gegrieft hebben! Wat een artistiekiteit in zijn lijden!”
Ps: Waar ik geil zeg bedoel ik “een spannende, licht opgewonde situatie, niet perse op een seksuele manier.”
P.ps: Ik kan er ook niets aan doen dat het Nederlands er geen goed ander woord voor heeft.
*
Jaipur
Vanuit Agra ging ik naar Jaipur. Daar verbleef ik ongeveer een week om I-India te bezoeken. Dat is een NGO die, net als Karunalaya, met straatkinderen werkt. In een week kon ik hun projecten bezoeken en kijken naar verschillen en overeenkomsten. Ook heb ik twee dagen gebruikt om de toerist in Jaipur uit te hangen.
*
Algemene waarnemingen
-De bus is best... vol.
-Het groen van de rijstvelden constrasteerd schitterend met het oranje van de zonsondergang.
-Hihi, kamelen op straat.
-’t Was heerlijk te verdwalen in een vreemde maar vriendelijke stad.
- Het is grappig hoe de Indische taal is gemixt met Engels. Ze kunnen een heel verhaal ophangen en dan ineens, tussendoor, ‘breakfast included’ zeggen. Zo weet je meestal toch waar het ongeveer over gaat.
- 11:30: Ze (de mensen van I-India) zouden me om 10:30 ophalen. Zijn ze me vergeten of gewoon laat? Zucht, India.
Oh lezers, ik zou graag een stukje PöëZïë te eten geven, maar deze site vernaggelt elke vormgeving, die cruciaal is. Heb gedult, ik zal toch wel iets geschreven hebben waarbij vorm niet zo belangrijk is?
pauze
Lezers, deze update is vrij groot. Ik adviseer al mijn lezers nu te stoppen met lezen en morgen de andere helft te lezen. Anders verdwaalt ge in mijn zee van woorden.
I-India
Uwe lezers zijn vast benieuwd naar de verschillen en overeenkomsten tussen Karunalaya en I-India. Ik vind het moeilijk deze precies aan te geven omdat ik in totaal vier maanden op Karunalaya heb gewerkt en slechts zes dagen heb gebruikt voor het bezichtigen voor I-India.
Een groot verschil tussen de twee NGO’s (Non-Government-Organisation) is dat I-India zich alleen in zet voor straatkinderen terwijl Karunalaya ook opkomt voor vrouwen, aids projecten heeft en andere algemene kennis en rechten probeert te verspreiden.
I-India runt in totaal vier shelters voor kinderen, terwijl Karunalaya maar een shelter en een nacht opvang runt. Karunalaya vangt alleen jongens op, terwijl I-India ook twee shelters voor meisjes heeft. (Deze heb ik echter niet bezocht.)
Child inn I was de eerste shelter in Jaipur die ik heb bezocht. Het was een klein gebouwtje voor de jongste jongens. Het was gelegen in een rustige omgeving. De jongens waren maximaal twaalf jaar oud. De jongens verbleven er vaak meerdere jaren, daardoor bleef de groep ongeveer hetzelfde. Hierdoor hing er een rustige sfeer.
In tegenstelling tot Karunalaya, waar elke dag nieuwe jongens van alle leeftijden komen en gaan. Als er hier een nieuw jongetje komt wordt deze bijna genegeerd door de groep omdat ze toch weten dat hij over twee dagen weer weg gaat. Het klinkt hard, maar je kan niet elke dag nieuwe vriendschappen sluiten die twee dagen, of een week, duren.
De tweede shelter van I-India die ik bezocht heette verrassend genoeg Child inn II. Deze shelter leek meer op Karunalaya. Er waren oudere jongens en meer home-placements. Er waren, in tegenstelling tot Karunalaya, verschillende slaapzalen en een woonkamer. Op Karunalaya is er één zaal waar iedereen eet, slaapt, studeert en slaapt (afhankelijk van de tijd). Aparte slaapzalen creëerde een andere sfeer. Wat goed was dat ze op Child inn II meer variatie in het eten hadden. Soms chappatti, soms rijst.
Hierbij wil ik even als kanttekening plaatsen dat ik meer variatie in het eten op Karunalaya heb voorgesteld, vandaag, 09-04-10 heeft Bakiam, de vrouw van Paul, toegezegd om een meer gevarieerd menu te starten. Karunalaya staat open voor suggesties.
Een ander groot verschil tussen Child inn II en Karunalaya was de manier waarop ze kinderen thuis brachten. I-India werkt samen met de child line, de kinderlijn van India. De ouders nemen contact op als ze hun kind zoeken en dan wordt het kind thuis gebracht.
Op Karunalaya kiezen ze ervoor om het kind te vragen waar hij vandaan komt. Indien mogelijk halen de ouders het kind op. Als de ouders geen geld hebben om te reizen of als de jongens echt geen telefoonnummer weet gaat een van de staff met de jongen mee naar zijn huis om het gezin te herenigen.
Deze manier van home placements is moeilijker en duurder. Daarom vroeg ik Paul waarom Karunalaya probeerde via het kind de benodigde informatie te krijgen en niet via child line, zoals I-india.
Paul legde mij uit dat Child line een overheid instelling is. Ze brengen inderdaad kinderen terug, maar dit duurt vaak erg lang, meestal enkele maanden. Karunalaya daarentegen is in staat de meeste kinderen na enkele dagen al terug te brengen. Daarom koos Karunalaya er voor om niet via Child line te werken.
Wat beter is, vind ik moeilijk in te schatten. Snelle hereniging van de familie is zeer belangrijk, aan de andere kant kun je meer kinderen helpen als je minder tijd, geld en energie hoeft te stoppen in homeplacements. Ik zou me verder moeten verdiepen in de kwestie om er een goed oordeel over te geven.
Oh lezers, er zijn zo veel meer verschillen, maar mijn tijd in Jaipur was te kort. Op de shelters en areas die ik heb bezocht, verbleef ik vaak slechts een uur of drie.
In die tijd heb ik geprobeerd zoveel mogelijk informatie te verzamelen.
*
Het probleem met “goede doelen” is hun onaantastbare status. Net zoals met het broeikas effect. Het wordt bijna inhuman bevonden om te twijfelen aan de opwarming van de aarde of de goedheid van een goed doel.
*
Diarree: Ligt het aan mij of komt er echt meer uit dan ik er ooit heb ingestopt?
*
Wie de gemakkelijkste weg kiest, heeft zijn schoenen niet nodig. Wie de moeilijke weg kiest besluit zonder schoenen te lopen.
Hieruit kunnen we concluderen dat schoenen overbodig zijn.
*
Vandaag kwam ik later op I-India dan afgesproken. Ik was een beetje in paniek en zei ‘stom stom’ tegen mezelf. Eenmaal aangekomen boodt ik mijn excuses aan. Deze werden beantwoord met een vriendelijk glimlach. “We are all too late, no problem”
Ik kon meteen meegaan met de twee meiden uit Spanje. Ze doen een medische opleiding en voerde medische check-ups uit op de kinderen van I-india als oefening. Zo kwam het, dat ik midden in mijn toeristische vakantie in het noorden, eindigde met het wegen en meten van Indische kinderen uit sloppenwijken.
*
Ik zag op straat een bord met “burger voor 6 ruppees”. Ik had eigelijk geen honger maar besloot toch zo’n burger te proberen. Ik was benieuwd naar de smaak, en de burger was toch heel klein. Ik waagde de gok.
Toen ik eenmaal mijn burger had besteld was er geen uitweg meer. Ik kon niet anders dan machteloos toekijken hoe hij mijn burger klaarmaakte. Of zou ik ’t toch snel op een lopen zetten?
Alles wat walgelijk is, alles, gebeurde met mijn burger. dit is overdreven maar alles wat gebeurde was walgelijk Tomaat, mozarella kaas en het broodje werd in de olie gegooit.
-Zo’n mix kan nooit goed wezen!-
Ik bedoel, wie gooit er nu weer brood in de olie? Eenmaal als experiment misschien, maar als beroep. Dat is gewoon te zot voor woorden!
Maar alweer bewees India dat echt alles mogelijk is. De mix van alleen maar walgelijke elementen smaakt in India goed. Hoe het mogelijk is weet niemand, maar dat het mogelijk is weet iedereen die ooit in India is geweest.
*
Alles wat de serieuze mensen gezegd hebben over mijn India reis is waar. ’t Is leerzaam, aangrijpend, interessant, uniek en bovendien geil.
Ps: Ik zie nog steeds wat lezers vallen over ‘geil’. Geef mij een ander woord dat lichte opgewonde spanning aangeeft en ik zal gebruiken.
*
Elke dag loopt Jantje dezelfde weg naar school. Van de ene op de andere dag wil Jantje niet meer via die weg naar school lopen. Vanaf die dag loopt Jantje via een omweg naar school.
Zijn ouders vragen bezorgd wat er mis is, waarop Jantje ontwijkende antwoorden geeft. Wat is er gebeurd op die ene dag, vraagt iedereen zich af. Er moet iets ergs gebeurt zijn waardoor Jantje niet meer via die weg wil lopen. Jantjes ouders nemen contact op met de school.
Na een gesprek met de sociaal medewerker worden Jantjes ouders opgebeld. In een serieus gesprek legt de sociaal medewerker uit dat hij als vertrouwenspersoon niet mag vertellen waarom Jantje de andere weg loopt, maar hij verzekerd de ouders dat ze zich niet ongerust hoeven maken.
Natuurlijk maken de ouders zich nu nog meer zorgen. Zodra mensen je vertellen ‘maak je niet ongerust’ weet je dat het mis is. Ze ondervragen Jantje driemaal daags, maar krijgen nooit een duidelijk verklaring voor Jantjes vreemde gedrag.
Ik, als schrijver, weet precies wat er mis is met Jantje. Er is niets speciaals gebeurt op de oude weg, zoals vele mensen denken. Jantje voelt zich simpelweg meer aangetrokken door de omweg. Jantje is verliefd.
*
Sommige van jullie, oh lezers, zullen zich afvragen wat dit met India van doen heeft.
*
Tour
Dit is officieel mijn eerste en laatste tour! Ik had besloten, omdat ik maar één vrije dag had, om op deze dag een tour te nemen. Zo kon ik gemakkelijk alles bezichtigen en tegelijkertijd wist ik of de tours goed waren.
Het voordeel van een tour is dat je voor twee honderd ruppees vervoer naar alle toeristische plekken hebt. Het grootste nadeel is dat je vast zit aan een groep en overhaaste guide. Je kan nergens rustig zitten, nergens stil staan en op je gemak kijken. Je wordt gedwongen op te schieten. Ik voelde me als iemand die net te horen heeft gekregen dat hij nog maar een week te leven heeft.
De enige plek waar je niet werd opgejaagd werd was in de winkel. Jawel lezers, u leest het goed, onze bus stopte een half uur bij een winkel, waar alles structureel 2½ keer zo duur was dan in de rest van India. De bus krijgt commissie per persoon, waarschijnlijk zo’n dertig ruppees per hoofd. Wat walgelijk zeg.
Al met al ben ik slechts één keer mijn guide kwijtgeraakt, ben ik tonnen kwijt aan entree geld voor gebouwen die ik niet eens heb kunnen zien en ik was geërgerd door het te snelle tempo en het stoppen in twee winkels.
Toch heb ik geen spijt. Ik ben een ervaring wijzer. Stiekem vond ik het zelfs best fijn me even aan andere mensen te kunnen ergeren. Ik raad niemand een tour aan, zeker niet als je buiterlander bent (met hogere entree tarieven), maar ach, ’t heeft ook z’n charmes, ook al kan ik niet aangegeven wat precies de charmes ervan zijn.
*
Ik heb I-India beloofd dat ik zou proberen sponsors te zoeken voor eten. Dagelijks bereiden ze 650 maaltijden voor kinderen die anders geen eten zouden hebben. Een maaltijd kost acht ruppees plus twee ruppees voor overige kosten zoals vervoer.
Voor veertig procent hebben ze al sponsers. Ik wil dus proberen voor in totaal 3900 rs. per dag sponsers te vinden. Hoe ik dat moet aanpakken weet ik echter nog niet.
*
Ach lezers, ik was even bang geen enkel stukje PöëZïë geschreven te hebben. Maar, ach, wat vind ik hier in mijn schrift. Enes gedicht.
Eenzaamheid (geen sonnet)
Bijna obsessief
omhelst de dichter zijn papier,
zijn enige gezelschap,
op de pen na natuurlijk.
Hij schrijft een strofe
in zijn stoffige schrift
’t gaat als volgt:
“Een pijnstiller is fijn,
maar liever heb ik een medicijn,
dat helpt tegen ’t alleen zijn.
-Een vriend.-
Ongelukkig en met een ziel vol tranen
frommelt de arme man het blaadje op,
en gooit het in de prullenbak,
er is toch niemand die ’t ooit lezen zal.
*
Hunjhun
Ik denk dat het elke wanhopige toerist wel eens overkomt dat hij/zij teveel betaald voor een hotel. Zo ook mij. Ik overnacht nu voor 600rs per nacht! Dat is het dubbele van een normaal budget hotel...
Maar wat kon ik anders? In deze slecht Engels sprekende stad met teveel bagage en bovendien geen enkel plan.
*
Hunjhun, een best leuk plaatsje maar zo verdomde lastig om uit te spreken.
*
Ze hebben hier een complete dierentuin over straat lopen; apen, koeien, paarden, ezels, honden, kamelen en olifanten.
*
In Chennai heb ik weleens geklaagd over het slechte niveau van Engels. Vaak kunnen verkopers alleen de nummers. Dit plaatsje is zo mogelijk nog erger. Ik wilde dat ze hier de nummers in ’t Engels konden.
*
Ik heb goed geslapen en ben daar blij mee.
Khetri Mahal
In Agra werd ik gek van alle taxi wahla’s die je lastig vielen als je onschuldig over straat liep en waartegen je de hele dag ‘nee’ moest zeggen als ze weer een nieuwe toeristische plaats hadden bedacht om je heen te brengen.
Echter is dit plaatstje dan ook wel weer het andere uiterste. Hier weten de chauffeurs niet de weg naar de toeristische bezienswaardigheden, ze hebben hier zelfs nog niet eens van gehoord. Ook jammerlijk.
Afin, eenmaal in de Khetri Mahal (een wind paleis) aangekomen bleek het echt een schitterend prince of persia paleis te zijn, inclusief brokstukken op de grond. De hakpoorten, stekels en arabieren met zwaarder ontbreken nog, maar wie weet. In India is alles mogelijk.
*
Pas op voor uwes hoofd.
*
Ps: Je kunt hier echt naar de andere kant springen en er zijn van die randjes om aan te hangen.
*
Ik was heerlijk aan het verdwalen richting mijn hotel en vond de weg jammerlijk genoeg in een keer terug. Wat is dat nou?
*
U boft, oh beste lezers, nog een gedichtje, surrealistisch deze keer.
De plaffonstraat
Ik stond
en vond
in het midden van ’t plaffon
een portemonnee.
Ik gaf
deze af
aan de rechtmatige dief.
Hij was blij
en zei
dat hij zojuist op zijn handen aan rennen was,
vluchtend voor de brandweer.
Ik schold haar in
zwaaide met me vin
en zwom verder over de straat.
-De brandweer had teveel geblust.-
*
12-03-10
Toen ik onschuldig door de straten van Hunjhun liep riep iemand mij na. Hij wilde dolgraag op de foto. Ik vond het absurd genoeg om amusant te zijn en had zo een leuk verhaal voor thuis, dacht ik. Eenmaal een foto gemaakt te hebben bleek de jongen een professioneel stalker te zijn die geen woord Engels sprak.
Ik besloot naar een Chai tent te gaan. Daar kon ik rustig thee drinken en hij zou wel begrijpen dat ik geen behoefte had aan deze zeer fraaie gids waar ik nooit om had gevraagd. (In het algemeen voelen Indiërs goed aan waarneer je iets niet wilt.)
Mijn eendje bleef echter geduldig, of eigenlijk ongeduldig op me wachtte en gebaarde me dat ik op moest schieten met m’n thee. Welja zeg! Ik antwoordde met ‘You can go if you wish.’ maar niets had zin.
Na de thee wilde hij hand in hand lopen. Nou ja zeg! IK MAG JOU NIET EN HEB NIET OM JE GEVRAAGD! GA WEG. Misschien had ik dat moeten zeggen? Ik wilde niet teveel stennis schoppen, zeker niet omdat het een klein dorpje was.
Nadat hij me een tempel had laten zien en een ander oud gebouw begon hij wat in het Hindi tegen me aan te praten. Nog nooit voelde het zo lekker om botte opmerkingen terug te maken in het Nederlands.
Hij zei iets over paisa en ik was niet bepaald van plan hem geld te geven. Zoveel goeds heeft hij nou ook weer niet gedaan. Ik moest minimaal vier keer zeggen ‘no paisa’ maar uiteindelijk begreep hij het. Hij vervloekte me of schold me uit in zijn beste Hindi en ik antwoordde glimlachend dat ik hem niet verstond. Verslagen liep hij weg. – Eindelijk-
*
Ik ving gisteren toevallig een conversatie tussen twee van mijn kritische lezers op. Ze waren aan het discussiëren over de betekenis van mijn voorgaande gedicht ‘de plaffonstraat’.Volgens de een was het kritiek op de moderne samenleving.
Waar vroeger God in het midden van de hemel was, is het nu een portemonnee. Het plaffon zou verwijzen naar de gebouwen (wolkenkrabbers?) die steeds hoger en hoger reiken om zo dicht mogelijk bij ‘de nieuwe God’ te komen.
De rechtmatige dief zou staan voor iedereen die, legaal welliswaar, mensen uitbuit om er zelf beter van te worden. De groep mensen, die inderdaad geld als hoogste doel in het leven heeft.
Dat hij op z’n armen weg rent is pure onhandigheid. Nog nooit heeft hij als mens moeten overleven, nog nooit druk moeten maken over de basis van zijn bestaan. Daardoor weet hij niets over de meest simpele lichaamsbewegingen. (gedistantiëerd van zijn natuur)
De brandweer was, volgens de ene criticus de instantie die het onrecht der diefstal aanvocht. Echter lopen de hele straten over met water. Waarmee ik zou beweren dat als je de mensen met veel macht wil aanpakken ook een hele boel onschuldige mensen getroffen worden.
Volgens de andere lezer was het hele gedicht klinkklare onzin. Die theorie hang ik persoonlijk liever aan.
*
Dat ik jullie vertelde over die vervelende Indiër die me achtervolgde was een keuze. Ik had ook kunnen vertellen over die Indiërs waarmee ik een hele dag schik heb gehad. De meeste mensen zijn zeer vriendelijk en goed.
*
Die man had dezelfde aantrekkelijkheid als Jack Sparrow.
14-03-10 terug in Delhi
Het is heerlijk weer terug te zijn in Delhi. Ik herken de weg, weet hoe ik aan de andere kant van het station kan komen en hoef niet meer zoveel te bezichtigen. Het voelt als vrijheid.
*
Ik besloot in plaats van in een bar wat te drinken, te gaan voor het lezen van een tweedehands boek. Ik wil even een zin citeren omdat het zo waar is voor India:
”It was only when you accepted the essential illogic of the place that the whole thing started to make sense.” (A mild suicide)
*
De buschauffeur van lijn 49A
Piet, de buschauffeur van lijn 49A rijdt dagelijks dezelfde route. Deze route rijdt hij nu al 38 jaar. Hij kent deze route als geen ander. Elk bochtje, elk steentje in de weg. Hij kan zelfs vertellen welke auto’s er dagelijks rijden en op welk tijdstip. Als Piet een chauffeur ziet die later is dan normaal weet hij dat deze chauffeur haast heeft en houd daar rekening mee. Zo goed kent Piet de route van lijn 49A.
Toen Piet mij vertelde hoe dol hij was op deze route keek ik hem vragend aan.
‘Zeg Piet, heb je echt nooit een andere route gereden?’ vroeg ik.
Nee, ik ben blij met deze route.
Maar hoe kun je dat weten als je nog nooit een andere route hebt geprobeerd?
Een week later vertelde Piet mij dat hij had nagedacht over ons gesprek en dat het inderdaad geen kwaad kon om één keer een andere route te proberen. Deze middag zou hij de route van lijn 49B rijden. Piet kwam op mij een beetje zenuwachtig en opgewonden over.
Ik keek hem glimlachend aan en zei dat ik dat goed van hem vond dat hij open stond voor iets nieuws. ’Zo kan je iets nieuws leren’ zei ik tegen Piet. ‘Geen zorgen, je bent een goede chauffeur.’
Dit waren de laatste woorden die ik tegen Piet zei, want op die desbetreffende middag kwam hij te overlijden in een auto-ongeluk. Een dronken automobilist schoot op de verkeerde kant van de weg en ramde frontaal tegen de bus van lijn 49B. Piet en de chauffeur van de auto kwamen te overlijden. De rest van de mensen waren gelukkig ongedeerd of licht gewond.
Dit zet me aan het denken lezers. Ik voel me schuldig, mijn slechte advies heeft regelrecht voor de dood van Piet gezorgd. Maakt dat mij een moordenaar? Moordenaar, dat woord klinkt zo naar.
Was het oude ritme van Piet beter dan het leren van iets nieuws? Had Piet eigenlijk wel behoefte aan verandering, hij leek zo gelukkig met lijn 49A. Nu is hij dood.
Oh, God, vergeef het me.
*
Sommige mensen vragen zich af of ik het niet zonde vind van mijn tijd om in een park te zitten en een boek te lezen dat niet eens zo aansprekend is. Lezen kan immers overal zeggen ze.
Dat is het hem nu juist. Als ik lees ben ik totaal onafhankelijk van mijn omgeving. Na 3½ maand alleen in een ander land te zijn is het fijn iets te doen waarmee India niets van doen heeft. Helemaal niets. Heerlijk.
*
algemene mededeling: Mijn excuses lezers, vanaf hier zullen enkelen vinden dat mijn weblog een beetje af geraggeld is. Ik kan niet dag en nacht schrijven en wil graag morgen deze update posten, anders heeft het geen zin meer. Vergeef het me, opnieuw.
Akshardhan
Ik heb geen zin om er veel over te schrijven, maar het was echt gaaf. Als je ooit naar Delhi gaat, bezoek Akshardhan. Ik weet best dat het niet op je route ligt, maar het is het waard, geloof me.
Akshardhan is een grote tempel gebouwd van 2000 tot 2005 na Christus. Het is dus moderner en in betere staat dan de andere tempels. Ze hebben er films met informatie en een show met bewegende robots die je een verhaal vertellen. Ook is er om 7 uur ’s avonds een show met licht, geluid en water.
Het was net als vuurwerk, maar dan weer iets nieuws. Ja, ’t was artistiek en echt heel gaaf. Omdat er geen foto’s waren toegestaan heb ik een informatieboek gekocht, deze zal ik laten zien bij terugkomst.
*
23-03-10
Eenmaal op het station van Chennai begreep ik onmiddelijk waarom ik Chennai een fijne stad vind. Er hangt meer rust in Chennai dan in de andere steden. De sfeer is er beter, maar misschien vind ik dit alleen omdat ik er drie maanden heb doorgebracht?
Hoe dan ook, ik ga nu terug naar Vassant, Ranga en de jongens. Het is fijn ze allemaal weer terug te zien. Nog een maand om alles af te ronden, en dan ga ik terug naar huis.
*
I have to return to all the problems I left behind.
I have to leave behind all the problems I have.
I don’t know which one hurts more.
*
In Tamil Nadu weten ze altijd wel iets over ‘n bepaald eten te zeggen. ’t Is goed voor de maag, gezondheid, als medicijnen, om het lichaam te koelen (?) of zelfs goed voor de seks. Nee lezers, ik verzin dit niet.
*
Het aftellen is begonnen.
*
Ik kijk tevreden terug maar ben ook blij dat deze episode bijna voorbij is. Het moet raar voelen als ik straks het vliegveld binnenloop en afscheid moet nemen van dit land.
*
Ik ben dik. In totaal ben ik in India zo’n kilo of zes aangekomen. Het is echt walgelijk. Het komt door de combinatie van drie grote maaltijden per dag en weinig lichaamsbeweging.
Vet drijft op water. Een liter vet is dus lichter dan een liter water. Dat betekend dat er meer dan zes liter overbodig vet aan m’n lichaam bungelt. Juk.
*
Chidabaram (06-04-10)
Ik had besloten na mijn rondreis nog twee dagen te gebruiken om er even tussen uit te gaan. Het is soms even fijn om alleen te zijn. Ik wilde naar Chidabaram, daar is een oude tempel en ’n deel van een boek dat ik gelezen heb speelde er af.
Na 4½ maand kan ik me best zelf redden in India. Vroeg vertrekken zonder eten en drinken, in een keer in de goede bus (ook nog in de juiste richting), vervolgens op c.m.b.t. (grote busstand) ontbijten en wat water kopen.
Vanuit daar vroeg ik waar de bus naar Pondi was, waar ik zou overnachten. Zo kwam ik in een luxe bus die niet te duur was. Het is eigenlijk niet zo moeilijk. (Je moet begrijpen lezer, in het begin vond ik het een hele onderneming om alleen naar het museum te gaan.)
*
Ik ben nu in Pondi en voel me het slachtoffer. Eerst zeggen alle hotels ‘vol’, ‘vol’ of ‘vol’. Als ik het in een reisbureau vraag zeggen ze ‘1500’ (voor dat geld ga ik liever op straat slapen). Dus arme, arme, onschuldige, Erik moest in de hitte, het was 1 uur in den middag, zoeken naar een hotel. Uiteindelijk vind onze kleine held een kamer waar hij voor twee nachten duizend ruppees betaald! Duur duur!
De man van het hotel vroeg mij om een kopie van het paspoort te gaan maken. Hij wees in de richting van een winkel. Als ik de winkel niet zie, vraag ik het aan een Indiër, die vervolgens chagrijnig reageert....
Blijkt de winkel dicht te zijn. Ik besloot te zoeken naar de volgende winkel die ik zo’n goede honderd meter verderop vond. Zegt de hotelman toen ik terugkom:
‘jij bent dom, daar is een winkel dichtbij.’
‘Ja, maar die is nu gesloten.’
Niet gesloten, is open.
En dan ook nog al die hitte. Straks als ik thuis kom gaan mensen zeggen “leuk zeg, India.” Ach hou je kop en ga er zelf vijf maanden heen! Sorry lezers, ik liet me even gaan... ’t is vast de hitte.
*
Shit, weer mijn wc papier vergeten, deze keer op de Karunalaya night shelter.
*
Pukkelcherri (pondy)
Het is een Indisch-Frans dorp. Niet zo heel spectaculair als je het mij vraagt. Er zijn vast activiteiten voor de vele Fransen... enzo, nou super.
En veel bedelaars.
*
De straten zijn schoon en blank is een normale huidskleur. Er zijn zelfs Franse scholen.
*
Toen ik om twee uur ’s middags aankwam bij de tempel van Chidabaram bleek dat deze pas om vier uur open ging. Dit vond ik erg fijn. Ik had een goed excuus om te wachten en gebruikte de tijd om twee acten van Hamlet te lezen. Het toneelspel in het toneelspel om te ontmaskeren is dus al oud...
*
Toen ik eenmaal de tempel binnenliep werd ik begeleid door een guide, wat ik niet erg vond. De tempel was echt schitterend. Het was goed dat ik dit tripje maakte, ik had namelijk nog niet zoveel oude tempels gezien. (Hier en daar een.)
Het spectaculairste zijn misschien wel de gopura’s, de grote entree poorten die beschilderd zijn met afbeeldingen van vele Goden. Toen ik de foto’s zag vond ik het altijd “too much” maar in het echt is mooi. De gopura’s worden elke twaalf jaar opnieuw geschilderd, ik wil niet weten hoe veel werk dat is.
(de rest ontbreekt)
*
Bij de busstand naar Pondy waren twee jongens die me vertelde in de gele bus te stappen en dan bij een andere bushalte over te stappen. Ik negeerde hun advies.
A) Ze waren jong. Jonge jongens hebben hier soms als hobby om toeristen te irriteren.
B) Ik was met een rechtsstreekse bus gekomen en van plan met een rechtstreekse bus terug te gaan.
C) Ik bevond mij op een grote busstand en Pondy is een belangrijke bestemming. Er moeten dus genoeg bussen gaan.
Zo’n goede vijf minuten later zat ik een de goede, rechtsstreekse bus. Oh lezer, mocht u ooit naar India gaan, laat uw eigen verstand dan niet thuis!
Gingee (zeg Sindy)
Ik had hier afgesproken met Martin, een Indische vriend. Hij heeft een maand als vrijwilliger gewerkt op Karunalaya. Hij wilde me ’t oude fort laten zien, wat bovenop een berg lag.
Gelukkig hingen er die dag wolken voor de zon. Het was inspannend om al die trappen op te lopen, ook voor Martin, maar het was echt fijn weer wat lichaamsbeweging te hebben na vijf maanden stil te zitten.
Al met al hadden we even samen gepraat en een goede dag. Niet overdreven speciaal en ik voelde me niet uforische gelukkig, maar gewoon leuk. Het fort was ongeveer van hetzelfde kaliber, niet zo heel bijzonder maar best leuk.
Martin zette me, nadat we samen wat gegeten habben, op de juiste bus naar Chennai. Mijn laatste twee weken in India zouden met de jongens zijn. *zucht*. Ik wil naar huis lezers.
*
Afsluiting
Ik heb in dit weblog niet de helft verteld van wat ik te vertellen heb. Deze weblog is nu echter al 22 pagina’s groot. Ik heb geprobeerd, zo kort als mogelijk, jullie te vertellen over mijn rondreis.
Ik wil nog even mededelen dat ik geen kado’tjes (ik ben geen Fransman dus schrijf geen cadeau’tje) heb gekocht. Vat dit niet te persoonlijk op, ik had best zo’n olifant in een olifant beeldje kunnen kopen maar vond dit niet artistiek genoeg. Ik wilde niet kado’tjes kopen uit verplichting.
Afin, ik zie er naar uit weer terug te keren naar Nederland, nu nog precies een week. Dan kan ik jullie weer allemaal zien, weer Nederlands voedsel verorberen en weer van de Nederlandse rust op de straten genieten.
Maar ik wil niet de weblog beëindigen voordat ik een elf bedankjes heb gedaan.
Bedankt aan de mevrouw die me dropjes gaf.
Bedankt aan alle Indiërs die me geholpen hebben.
Bedankt aan alle andere mensen die me ook geholpen hebben.
Bedankt aan iedereen die me heeft helpen voorbereiden van de reis.
Bedankt aan de NIBC bank in Den Haag die door het sponseren van vijf laptops mijn reis meer nut heeft gegeven.
Bedankt aan Karunalaya en in het bijzonder Paul, Vassant en Ranga.
Bedankt aan al mijn weblog lezers, wat is het nut van schrijven als ’t niet gelezen wordt?
Bedankt aan Diede, die vrijwillig de updates op spellingsfouten heeft gecheckt. (Met hier en daar er een heeft laten zitten. Trein coupon. Hihi :P)
Bedankt aan alle sponsors.
Bedankt aan alle jongens, die mij India hebben leren kennen.
-
19 April 2010 - 15:07
Diede:
Dit noem ik pas echt een update!
Lang verhaal, maar ook boeiend.
Ik heb bewust deze keer wat fouten laten staan. Om meerdere redenen:
a) ik heb er al een uur over gedaan je hele update te lezen.
b) de fouten hebben zo z'n charme
Goede reis terug!
Tot binnenkort waarschijnlijk. -
19 April 2010 - 16:45
Jeroen:
ok dan tot morgen!
(pauze)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
