Gelukkig nieuwjaar

10 – 24 december

Beste en wat minder goede webloglezers,

Mijn vorige weblogupdate is al weer meerdere weken geleden en jullie snakken vast naar nieuws van mij. Jullie boffen maar, want op het moment dat je dit leest is er -zoals je leest- een nieuwe weblogupdate. Deze keer zelfs inclusief foto's! Wat een service lever ik hier toch vanuit India!
Ook deze weblogupdate zal, net als de vorige update, bestaan uit losse brokken tekst. Ik heb namelijk teveel meegemaakt om mijn ei in één stuk tekst kwijt te kunnen.

10 december 2009

Ik voel me ziek, ellendig, koud, rillerig en vooral niet te vergeten, ziek. Als de pen niet belangrijker voor me was geweest dan mijn gezondheid zou ik nu niet schrijven.
Vandaag was de trouwdag van Paul en Bakiam. Ze zijn precies zeven jaar samen nu. De children's hall was mooi versierd voor deze gelegenheid; er hingen feestlichtjes en ballonnen aan de muren en voor de ingang. Ook was de afbeelding van Jezus, inclusief aangetekende snor zodat hij op een filmster lijkt, op een opvallend plekje gehangen.
Vooraan in de zaal stonden drie stoelen klaar en ik voelde de bui al wel hangen. Inderdaad, toen de feest ceremonie begon mocht ik als gast op de ereplaats helemaal vooraan zitten, naast Paul en Bakiam. Als klap op de vuurpijl werd me ook nog gevraagd een kort praatje te houden. (Volgens mij zijn ze in India gewoon niet berekend op enige verlegen- of bescheidenheid.)
Al met al ging mijn praatje niet zo slecht. Zeker niet als je bedenkt dat de meeste mensen in de zaal het toch niet begrepen hebben omdat 't in het Engels was. Ook was het niet vervelend om vooraan te zitten. Eigenlijk vond ik het stiekem best wel leuk.

Beter (20 december)

Beste lezers, 't doet me vreugt jullie te informeren dat ik me momenteel weer goed voel. Ik ben in totaal twee dagen erg ziek geweest en zo'n week gevloerd door zwakte. In totaal heb ik me dus ongeveer een dag of negen vreselijk gevoeld. Het zal jullie niet verbazen als ik zeg dat het vreselijk was.
Ik moet die dagen ook wel flink wat kilo's zijn verloren want ik kon mijn heupbot en mijn ribben voelen uitsteken. Dat ik gewicht verloor is niet zo verwonderlijk als je bedenkt dat het beetje eten dat ik al naar binnen kreeg zo'n drie uur later mijn lichaam weer fanatiek verliet.
Ik ben blij om weer gezond en wat beter op gewicht te zijn. Mijn lichaam verdraagt weer eten zoals het hoort. Wel heb ik het gevoel dat het belangrijk is voorzichtig te blijven. Ik besef dat mijn gezondheid veel bepaald. Het is niet fijn om je slecht te voelen.

Arme ik (geschreven toen ik ziek was.)

"Hoofdpijn en irritante kinderen. Arme, arme ik."

"Wat is ziek zijn toch elledig. Gewoon niet weten waar je het zoeken moet. Bleg."

"Als je ooit besluit naar India te gaan, neem dan je hond mee, want alleen krijg je al het eten dat je krijgt nooit op."

Droom

Ik droomde dat ik in Nederland was. Over precies één week zou ik naar India gaan. Mensen namen afscheid en een enkeling vroeg waar ik nu ook alweer precies heen ging. Toen ik ontwaakte was ik nogal verbaasd om mij op mijn kamer in India te bevinden. 't heeft mij meerdere minuten gekost voordat ik dit mysterie opgelost had. Ik moet in India in slaap zijn gevallen, 't was slechts een droom.

PöëZïë

Jullie lezers zijn vast hongerig naar een stukje PöëZïë. 't zou niet gastvrij zijn van mij om jullie hongerig te laten wachten op een maaltijd. Ik zal jullie honger stillen.

Barrière

Tijd vormt een barrière.
Oneindig breed en oneindig hoog.
Wat kunnen we doen,
behalve wachten tot de tijd verstrijkt?

Seconde per seconde
komen we dichter bij elkaar.
Er zal een moment komen
dat we elkaar weer kunnen zien!

Dat moment koester ik.
Met heel mijn hart,
en heel mijn ziel.

Want dat moment,
is breder en hoger,
dan de oneindige barrière.

*

Oké ook nog een nagerecht omdat jullie zo aandringen.

Blanke maagd

Wist ik maar de weg.
Kende ik maar de plattegrond.
Want alles is hier nieuw,
alles is hier anders.

Als ik hier door de straten dwaal,
word ik aangekeken door
twee miljard nieuwsgierige ogen.

Ik voel me,
onhandig, vreemd bij alles wat doe,
zelfs een beetje zenuwachtig en opgewonden.
Ik ben de blanke maagd.

Vanzelfsprekend?

Ik besef me dat ik heel veel niet vertel omdat het voor mij vanzelfsprekend is. Zo heb ik niet verteld dat hier een kerstboom staat. (Natuurlijk een kunst en geen echte boom.) Ook heb ik niet verteld dat de jongens nu vakantie hebben. Ook heb ik niet verteld dat ik ben opgegeten door muggen. Ook heb ik niet verteld hoe goed de Indiërs hun best doen het mij thuis te maken. Ook heb ik niet verteld hoe blij Paul tegen iedereen zei dat hij m'n moeder had ontmoet. Ook heb ik niet verteld dat Paul op de televisie is geweest. Ook heb ik niet verteld dat Paul de directeur van dit project is. Ook heb ik niet verteld dat Paul mijn Perkamentus is. Ook heb ik niet verteld hoe erg ik het Nederlandse eten mis, maar dit is uit schaamte. Ik geef namelijk in principe niet om eten, ik zie het meer als een noodzakelijk iets. Al met al is er zoveel dat ik jullie niet vertel.

Ik ben geen

Ik ben geen geboren held,
en ook geen goede leider.
Noch ben ik iemand die hard werkt.
Ik ben meer een luie observant
die stilletjes toekijkt
en daar vervolgens over schrijft.

Verwende westerling (geschreven toen ik me niet ziek maar wel vermoeid voelde.)

Dat ik een verwende westeling ben blijkt uit alles. Neem bijvoorbeeld het feit dat ik er geen moeite mee heb als een kind erop uit wordt gestuurd om voor mij juice d'orange te halen, gewoon omdat ik daar zin in heb.
Hoeveel luxe de Indiërs me ook geven, het kan voor mij niet luxueus genoeg zijn. Ik wil mijn gitaar, een warme douche, speakers voor mijn laptop en de rest van mijn oneindig lange lijst vol met westerse wensen.
Nu is het gegeven dat ik verslaafd ben aan westerse luxe niet nieuw of verwonderlijk. Ik kom immers uit het rijke westen en weet simpelweg niet beter. Ik ben daarbij geheel alleen in een vreemde cultuur waar ik niet thuis ben. Misschien kan ik het dus zelfs rechtvaardigen dat ik me laat bedienen.
De vraag is dan ook niet "kost ge de Indiers wat?" de vraag is eerder "bent ge waard wat ge kost.” Momenteel heb ik hier mijn twijfels over. Het is zo lastig iets terug te geven. Communicatie lijkt onmogelijk... ik weet ook niet hoe 't allemaal moet.

Gelukkig nieuwjaar

Elk jaar is eind december een tijd voor mij om na te denken over het afgelopen en het jaar dat komen zal. Elk jaar kijk ik weer terug welke keuzes ik heb gemaakt en welke gevolgen die keuzes met zich meedroegen. Ook dit jaar vormt geen uitzondering op deze traditie.
Ik heb dit jaar veel meegemaakt, maar in vergelijking tot andere jaren is het een rustig en relatief goed jaar voor mij geweest. Ik ben dankbaar voor alle mogelijkheden die ik heb gekregen en ook heb weten aan te grijpen.
Over mijn wensen en ideeën over 't komende jaar spreek ik liever niet. De oplettende lezer zal opvallen dat die opmerking enige angst bevat. Ja, enige angst zit wel gevangen in mijn hart, dat geef ik toe. Al met al zullen we wel weer zien wat volgend jaar voor mij brengt.
Maar genoeg over mijn afgelopen en komende jaar. Hoe was jullie jaar? Zijn jullie tevreden over jullie gemaakten keuzes? Hebben jullie nog wensen voor 2010? Hopen jullie op een bepaalde verandering? Laat het me weten als je het delen wilt.
Ik wens jullie allemaal op gebied van lichamelijke gezondheid, emotionele welzijn, financiële toestand en relaties met andere mensen een voorspoedig en goed tweeduizendtien! De allerbeste wensen!

Egocentrisch afscheid

't Is vreemd voor mij
om te dansen op jouw graf
en om mijzelf te plezieren
om al je ongemak.

Maar liefste, nu jij op sterven ligt,
voelt mijn hart zich vervreugd.
Ik weet iets wat niemand weet behalve ik,
jij zal naar de hemel gaan.

Mijn lief, 't zal niet lang duren,
of ik zal je pad volgen.
Bungelend aan een boom zal ik mijn lichaam verlaten
om samen met jou in de eeuwigheid te kunnen vliegen.

Daarom vierde ik feest,
toen de dokter 't slechte nieuws vertelde.
Daarom ben ik zo opgewekt,
nu ik weet dat je nog maar vier maanden te leven hebt.

*
(lezer, besef dat de dokter herkenbaar is aan zijn witte jas. Het is een verwijzing naar mijn huidskleur. Besef ook dat ik heb gepland over een maand of vier maanden terug naar Nederland te komen. Meer wil ik er niet over zeggen, ik hou er niet van om PöëZïë te verklaren.)

63 jaar later...

Ik zit nu rustig in mijn luie stoel in een stoffige woonkamer. Ik zit hier elke ochtend, alleen. Ik zit hier elke middag, alleen. Ik zit hier elke avond, alleen. Het enige dat ik nog heb is dit huis, mijn herrinneringen en mijn pen. Ik schrijf nog steeds graag over de wereld en mezelf. Ja, mijn voorliefde voor schrijven heb ik nooit verloren.
't Is typisch dat ik op mijn oude dag vaak denk aan reizen die ik maakte toen ik nog zo jong was. Ik heb in mijn leven veel van de wereld en daardoor ook veel van mezelf mogen zien. In elke vreemde cultuur merkte ik wel weer nieuwe verlangens die stiekem speelde in mijn hart. Daarom heb ik het altijd zo prettig gevonden om te reizen. Elke reis vond ik weer stukjes van mezelf.
Het is niet dat deze stukjes vreemd voor mij waren, in tegendeel, ik herkende het altijd meteen als mezelf. Ik wist altijd wel dat de stukjes aanwezig waren, maar besefte dat meestal pas nadat ze op de proef waren gesteld. Het is vergelijkbaar met pijn. Ik weet hoe pijn voelt, maar zal het pas weer voelen als ik ook daadwerkelijk op dat moment pijn heb.

Misschien is van al mijn reizen de eerste reis die ik alleen maakte wel het interessants. Ik was toen pas negentien jaren oud en had nog nooit voor mezelf hoeven zorgen. (Ik wist ook duidelijk niet hoe dat moest.) Ik had na mijn middelbare school besloten om helemaal alleen naar 't toenmalige India te gaan. 'n Hele stap, dat kan ik je wel vertellen.
Ik verbleef daar op een project met straatkinderen. De naam weet ik niet meer precies, maar volgens mij was het iets met een "K". Iets van Karulaaya of iets in die richtig. Ik zal de precieze naam een keer nazoeken in het dagboek dat ik toendertijd bij heb gehouden, daar moet het ergens in staan. Afin, dit project lag in een grote miljoenen stad gelegen aan de zuid oost kust.
Op het project waar ik verbleef stond ik dicht bij de mensen en was ook echt afhankelijk van hun hulp en informatie. Hierdoor hebben de mensen daar mij beter leren kennen. Het was voor mij een goede en fijne plek om het toenmalige India te leren kennen.
De kinderen introduceerde me op speelse wijze aan hun cultuur. Dit gaf in zekere zin enige ademruimte. Ik kreeg rustig de tijd om te wennen en had nauwelijks verplichtingen. De kinderen wilde veel spelletjes met mij spelen en vonden het bijzonder om een grote blanke reus als vriend te hebben.
Behalve de kinderen waarbij ik me meestal op m'n gemak voelde was er ook de staff die goed voor me zorgde en me protectie bood. Ze vertelde me welk eten goed voor mij was en hoe ik gezond kon blijven. Ook vertelde ze me hoeveel ik waarvoor moest betalen. Ze hielpen mij te overleven in de vreemde cultuur.
Toch was het niet allemaal zo rooskleurig als je nu misschien zou denken. Ik voelde me toendertijd erg onzeker en onhandig. Ik wist niet hoe dit onbekende land werkte, alles was nieuw voor mij. Wat ik ook deed, ik wist nooit of ik het wel goed deed en twijfelde dus constant over mezelf. Ik was toen ook niet in staat om aan de mensen af lezen wat ze van mijn gedrag vonden, daarvoor kende ik hun gebaren en cultuur niet goed genoeg.
De onzekerheid die ik over mezelf had werd versterkt door mijn huidskleur. Overal waar ik kwam was ik de westerling. Willekeurige mensen op straat gaven mij een hand. Ik kon niet zo goed omgaan met al die aandacht...
Behalve problemen met klunzigheid en onzekerheid zat ik toen ook met het probleem dat ik Nederland, mijn thuishaven, miste. Ik miste de mensen, het eten, mijn kamer, de Nederlandse taal en de Nederlandse straten. Ik had alles, op twee tassen na, achter moeten laten en dat deed wel eens pijn.
Ondanks dit gemis wilde ik niet terug. Ik voelde dat de plek waar ik was goed voor me was. Het was een onbekende maar aangenamen plaatst. Niet voor altijd, maar een klein half jaar was precies goed.
Ook had ik tijdens die reis veel moeite met ethiek, mijn normen en mijn waarden. 't Deed echt pijn om te zien hoe sommige mensen op de straat kapot gingen aan ernstige honger terwijl ik voor mezelf luxe maaltijden en luxe drinken haalde. Ja, ik voelde regelmatig vreselijk over mezelf. Hoe kon ik mijn geld en mogelijkheden zo egoïstisch gebruiken?!
Achteraf gezien heb ik hier allemaal wat minder moeite mee. Ik probeerde er het beste van te maken. Soms lukte dat en soms slaagde dat iets minder. Ik kan nu wel grinniken om mijn gedachtes die ik toendertijd had. 't Ging allemaal zo onhandig en zo klunzig. Een real live soap van mijn leven op dat moment zou het zonder enige twijfel geweldige kijkcijfers hebben gehaald.
Ja, achteraf is het wel leuk om te zien hoe ontwetend en naief ik toendertijd was. Achteraf is het leuk om te zien waar ik mee zat. Achteraf is wat niet goed ging juist leuk. Vreemd eigenlijk.

Misschien is dat het verschil tussen jong en oud. Als je oud bent, zoals ik, dan praat je achteraf. Je hebt je gevechten gevochten. Je wil niet meer tegen allerlei problemen boksen. Je weet namelijk dat als je iets verliest je niet iets anders terug krijgt. Als je jong bent wachten je vrienden je op bij thuiskomst. Als je oud bent wordt afscheid definitief.
Als je oud bent is er minder onzekerheid. Toen ik jong was wist ik alleen over vandaag en was morgen altijd een sprookje dat heel ver weg leek. Nu, is het vandaag al morgen. Er is geen verschil meer. Mijn leven is veranderd in een monotone stilte.
Daarom vind ik het zo fijn om te schrijven over die dagen dat dit nog niet zo was. Toen de onzekerheid nog reageerde in hart en ziel. Ja, die herinneringen zijn me veel waard. Ik zou alles opgeven om terug te gaan naar die tijd. Hoe zwaar die tijd soms dan ook voor me was.
Ik voel me nu ontzettend moe dus ik hou op met schrijven. Ik zal verder werken aan dit stukje als ik wakker wordt. Ik voel dat het nog niet helemaal af is... Afin, nu ga ik slapen.

De oude man overleed diezelfde middag in zijn slaap. We vonden hem op de stoel met 't schrijfblok liggend op zijn buik. dit stond op de laatste bladzijde die beschreven was. Dit moet zijn laatste tekst zijn geweest. Rust in vrede eenzame oude man, welterusten.

Beste lezers,

Ik hoop dat jullie dit weblog met genoegen hebben gelezen. Ik hoop ook dat het goed met julie gaat, dat is belangrijk. Heel veel liefs en we zien elkaar wel weer als ik terug kom. Groetjes, zwaai en andere groeten zoals gelukkig nieuwjaar.

Erik
*handtekening*