Zonnebloem

Gegroet, oh lezers,

Jullie boffen maar, een weblogupdate helemaal vanuit India speciaal voor jullie. Ik wil graag beginnen met twee bedankjes. Ten eerste wil ik iedereen bedanken die mijn weblog leest. Ik vind het altijd leuk te weten dat ik gelezen word. Ten tweede wil ik mijn ouders bedanken voor de extra fotoruimte.
Soms vragen mensen mij vragen als 'Hoe was je kerst?' of 'Heb je daar ook oud en nieuw gevierd en hoe dan?' .Ik heb besloten een gehele update te besteden aan het beschrijven van, voor mij, bijzondere dagen.
Voordat ik begin wil ik graag nog even één opmerking maken. Ik gebruik soms de woorden 'India' of 'Indiërs', beide woorden gaan echter over wat ik daarvan heb gezien. Ik ben nog niet buiten Tamil Nadu geweest en heb dus geen beeld over de gebruiken of de mensen buiten deze staat.

5 december

Vandaag zijn we naar een kerstviering geweest. Ik hoor jullie denken 'Kerst?! Op vijf december? Ja, India zit vol met vreemde verrassingen. De viering zelf was ook zeer... verrassend.
We kwamen rond een uur of vijf uur aan in een theaterzaal. Vooraan was een podium waar een band bezig was met opbouwen. In Nederland duurt dit meestal zo'n minuut of twintig dus ik zat hoopvol en vol spanning in mijn stoel te wachten op wat komen ging.
Een uur en drie kwartier later begon de show. Geen enkele Indiër leek enigszins verbaasd, geïrriteerd of ongemakkelijk over een wachttijd van bijna twee uur. Was ik dan de enige die twee uur lang wachten in dezelfde stoel best lang vond?
Ik legde me er bij neer dat ik lang had moeten wachten en was verheugd toen de show, na het openingsgebed, begon. Deze vreugde was echter van zeer korte duur. Het programma begon met vreselijkste der vreselijkheden. -Een kinderkoor met kerstliedjes!-. De inlevende lezer begrijpt wat voor 'n zware tijd het voor mij geweest moet zijn...
Gelukkig werd de voorstelling steeds beter. Toen het kinderkoor was uitgezongen kwamen er twee meisjes op het podium die een dans deden. Het was een vlotte dans en leuk om te zien. Na de dans speelde de band een paar nummers.
Dit werd gevolgd door een echt absurd, onsamenhangend, maar desalniettemin amusant, toneelspel.
Het toneelstuk ging over drie vrienden. Allemaal maakten ze wat mee maar ik zal slechts twee van de drie verhalen kort samenvatten.
Een van de drie vrienden was met zijn hoofd in de wolken, helemaal verliefd, voor de zoveelste keer. Hij eindigde de vorige keren altijd met een gebroken hart maar deze keer wist hij zeker dat ze echt 'the one' voor hem was. Helaas voor hem bleek zijn geliefde een terroriste met vier paspoorten en een geweer te zijn. Hij komt beroofd en in elkaar geslagen terug bij zijn vrienden die dachten dat hij een date had.
In een andere scène waren er twee vrouwen. Eentje was Christelijk en de andere was Moslima. De Moslima zei dat ze thuis elke dag werd mishandeld door haar man. Als de Christelijke vrouw zegt dat ze dat niet hoeft te accepteren en dat er tegenwoordig veel hulp voor slachtoffers van huiselijk geweld is, antwoordt de moslima hierop met een citaat uit de Koran waar in zou staan dat mannen hun vrouw mogen slaan. Daarom kon ze niet op tegen haar man.
Op een gegeven moment in het toneelstuk *poef* verdwijnen alle goed gelovige Christenen over de hele wereld. De achtergebleven mensen zijn bang dat de goed gelovigen naar het paradijs zijn gegaan en dat hen slechts de appocalyps wacht. Ze hebben spijt niet ook goed gelovig te hebben geleefd. Toen kwam er een filmpje waarin engelen druk bezig waren om alle goed gelovigen weer snel terug op aarde te zetten voordat God iets door had.
Het toneelstuk eindigt met dat alle vrienden zich bekeren het Christendom. Ze zijn hier heel gelukkig mee en willen graag hun leven 'beteren' op deze wijze hopen ze ook naar het paradijs te kunnen gaan.

Al met al vond ik het maar een vreemd toneelstuk. Ten eerste omdat de Islam nogal negatief werd afgeschilderd. Ten tweede vond ik het vreemd dat hun almachtige God niet door had dat alle goed gelovigen verdwenen waren. Je zou toch denken dat zoiets op moet vallen? En dan die terrorist met vier paspoorten: wat was de boodschap daarachter?
Ik vond het jammer dat ik de enige was die het toneelstuk begrepen had vanwege het Engels, anders kon ik vragen wat anderen ervan vonden. Misschien zouden zij het wat normaler hebben gevonden?

19 december

Vandaag was de Karunalaya kerstviering. Ik hoor jullie denken 'Kerst?! Op negentien december? Ja, mij verbaasde het eerlijk gezegd niet. Ik vond het ook een best praktisch idee om de geboorte van Christus de zaterdag vóór kerst te vieren. Zo heb je altijd een makkelijke dag.
Er was een bescheiden maar heel leuk programma. Er waren vier teams die het tegen elkaar moesten opnemen in spelletjes, een kookwedstrijd en ook had elk groepje een mini-show georganiseerd die werd beoordeeld door een jury.
De spelletjes waren zeer afwisselend en goed georganiseerd. Zo was er een spel waar je moest proberen zo snel mogelijk met vier kartonnen dozen op je hoofd naar de overkant te lopen zonder de dozen te laten vallen. Ook was er soort van stoelendans en natuurlijk was er ook cricket.
Één spel was echt bijzonder amusant. Twee mensen van hetzelfde team gingen in een verschillend vak, een meter of zes uit elkaar, staan. Het doel was om zoveel mogelijk waterballonnen van de ene kant naar je teammaat aan de andere kant te gooien zonder dat deze kapot gingen. In het midden stond iemand van een ander team op een stoel met een lange stok die probeerde de ballonnen uit de lucht te slaan. Het was echt een leuk spel en zeker een aanrader voor een feest op een warme dag.
Na de kookwedstrijd gingen we eten en toen was er even een korte pauze. Na de pauze begon het middag programma. Ik werd uitgenodigd om vooraan te zitten op de speciale plaats voor gasten. Toen iedereen zat begon Paul met een openingspraatje. Hierin zei hij een heleboel dingen in Tamil die ik niet verstond. Het stukje dat hij over mij vertelde vertaalde hij zodat ik wist wat hij over mij had verteld. Hij zei dat ik al lang, een jaar of zes, in contact stond met Karunalaya en dat Paul mijn moeder had ontmoet. Ik was dus al lang een vriend van Karunalaya.
Toen begonnen de mini-shows die elk team had voorbereid. Het was best leuk om te zien, maar omdat ik het Tamil niet verstond was het voor mij niet zo goed te volgen. Tot twee maal toe hadden ze een korte 'groepsdans' wat betekent dat iedereen mee mag dansen. Ik voelde de bui al wel hangen en jawel hoor, ik werd uit mijn stoel gesleurd en stond daar ineens in het midden van een groep. Ondanks een licht gevoel van onzekerheid besloot ik gewoon vrolijk mee te doen.
Na de mini-shows kwamen de kerstkado'tjes. (kado is geen spellingsfout maar mijn manier van "cadeau" schrijven. Ik ben geen Fransman dus ik schrijf kado.). Paul had een kerstkado'tje voor gehele staff en ook een kado voor mij. Een luxe pen en een mooi dagboek voor 2010. Ik vind het echt een fraai kado. Danku Paul.
Na de kado'tjes was het programma afgelopen. Het was echt een leuk maar lang programma. Van elf uur tot half negen hebben we kerst gevierd. Ik voelde me tevreden vermoeid. Ik gebruikte de dag na de viering als rustdag want die maandag gingen we hiken.

21 december hiking

Het was gaaf maar vermoeiend. Half vijf op, zeven uur vertrekken. Half negen echt op weg. Met de bus de natuur in. Heftig om sloppenwijken te zien. Dorpjes gezien. Heel gaaf. 20 man op tractorbak, heel hobbelig. Nu slapen --> morgen meer.

22 december terugkijkend op 21 december

Gisteren was ik echt dood moe dus vandaar dat ik vandaag een stukje over hiking schrijf. Paul had tegen me gezegd dat we om vijf uur 's ochtends zouden vertrekken. Ik wilde niet de laatste zijn dus stond half vijf op. Om precies veertien minuten voor vijf stond ik beneden klaar om te vertrekken.
Helaas was mijn voorgevoel juist. Zeven uur in de ochtend vertrokken we.
Nadat we drie kwartier stil hadden gestaan op een tankstation en een busrit van enkele uren kwamen we aan in een klein dorpje. Het dorpje zag er precies zo uit als je verwacht van een Indisch dorpje; kleine huisjes, rieten daken, een televisie, vrouwen die koken, mannen die eten en kinderen die spelen.
In dat dorpje stonden twee tractoren met daarachter bakken klaar. Het was best knus om met een man of twintig, achter een tractor, over een hobbelige weg te scheuren. Hier en daar deed het stuiteren wel pijn, maar dit was eigenlijk allemaal maar grappig.
Toen de tractors stopten kwamen we bij het 'hiking' stuk. Ik verbaasde me over de grote hoeveelheid minder nuttige spullen die toch meegenomen werden. Denk hierbij aan; een gastoestel, reddingsbanden, een levensvoorraad chips en koekjes, een grote pan en iemand die liep te schouwen met zo'n goede tien liter drinkwater op z'n schouder.
India zit vol verrassingen en het duurde dan ook niet meer dan enkele minuten tot mijn volgende verbazing. -We moesten door water.- Daar stond ik dan met mijn westerse dichte schoenen. Ik had weinig keus en deed mijn schoenen en sokken uit en dacht 'gaan met die banaan.'
Het was lastig dat er veel korte stukjes water waren. Herhaaldelijk heb ik de keuze moeten maken of ik wilde stoppen, mijn voeten droogmaken en schoenen aandoen of toch liever een stukje op blote voeten liep. Ik vond het nogal onhandig van mezelf dat ik mijn sandalen thuis had gelaten om nutteloos gewicht te voorkomen.
We waren met een groep van ongeveer vijftig mensen, waarvan meer dan de helft vrouw en de mannen droegen de zware spullen. Ik had dus verwacht dat we ons langzaam zouden verplaatsen. Dit was niet het geval. Ik kon het tempo prima bijhouden maar moest wel echt doorlopen. Het is werkelijk wonderbaarlijk hoe snel een groep Indiërs zich kan verplaatsen.
Na zo'n uur of twee gelopen te hebben kwamen we aan bij een rustplaats. Er waren grote platte rotsen waar je prima op kon gaan zitten of liggen. De rustplek lag aan het water en we hebben dus ook even gezwommen. Het was een mooie plek waar een vredige rust heerstte. Ze hebben hier mooie vlinders.
Toen ik, na het zwemmen, werd gewekt uit m'n middagslaapje op de rotsen begonnen we aan onze terugweg. Eenmaal op zo'n kwartier van de tractors vandaan hielden we pauze. Het werd mij eindelijk duidelijk waarom het gastoestel, de grote pan en het drinkwater waren meegenomen, 't was om koffie te maken!
Na een lekker bakje koffie begaven we ons naar de tractors. Toen we daar aankwamen was het net donker. Na een hobbelige rit, die gevoelsmatig veel langer duurde dan de heenweg, kwamen we terug bij de bus. Helemaal uitgeput zat ik muziek te luisteren. Toen we op Karunalaya aankwamen ging ik naar me kamer. Er werd op me deur geklopt of ik nog wat eten wilde, misschien was het onbeleefd van mij maar ik zei No, I'm fine, thanks. en viel niet veel later in een vredige slaap...

onzinnigheid

Toch even heel even twee onzinnige citaten uit het college blok waar ik in schrijf. Ik kan het niet laten.

"Ik kocht een verpakking waarop stond "50 cookies" Ik was nogal verbaast in de verpakking drie rijen van elf koekjes aan te treffen. Wat blijkt, "50 cookies" is de naam van het product en gaat niet over het aantal koekjes."

"In het begin voelde ik me ongemakkelijk als er een camera op me gericht stond, als mensen foto's van me maakte of als ik werd uitgenodigd om vooraan te gaan zitten. Maar als je wat langer in India bent went dat. Jezelf niet druk maken en gewoon vriendelijk lachen. Het remedie tegen 1001 problemen die je als westerling kan hebben met India."

Het toneelspel dat India heet 25 december

Vandaag was het middageten gesponsord door een verzorgingstehuis voor ouderen. Toen de groep van sponsors arriveerde was het niet moeilijk te zien wie van hun de directeur was. -De dikste-. Hij kwam naar me toe, gaf mij zijn kaartje en hield even een praatje.
Hij vroeg of ik mee wilde op de foto en ik had hier geen bezwaar tegen. Klik, klik, klik. Mijn fotogenieke neus stond er ongetwijfeld weer voltreffelijk op. Waarom zijn Indiërs toch zo obsessief met blanke mensen fotograferen? Ik ben, op mijn fotogenieke neus na, toch niet speciaal?
Wat me deze dag nog wel het meest verbaasde was dat de moeder van de directeur nog snel wat geld in mijn handen duwde voordat ze vertrokken. Ook bedankte iedereen mij nog snel even. Had ik iets speciaals gedaan dan?
Toen ik keek hoeveel geld ik had gekregen zag ik dat dit slechts honderd rupees waren. Dit vond ik teleurstellend weinig. Het lijkt mij overduidelijk dat een foto waar ik op sta wel iets meer waard is dan het schamele bedrag van 100 rupees (zo'n kleine twee euro). Stelletje ondankbare Indiërs! Sarcasme.

ps: (Ik heb de staff hierover gevraagd. Die verklaarde dat het geld bedoelt was om uit te geven aan de kinderen.)

30 december

Ik wist best dat er alleen maar problemen van konden komen. Ik wist ook dat het niet verstandig was, maar ik werd verleid door de charmes van door 'n vreemdeling door 'n vreemde stad te worden getrokken. Ik wist niet wat er komen zou en die spanning voelde goed. Wacht, ik zal het vanaf het begin af aan uitleggen.
Ik stond te wachten totdat ik kon oversteken (dit is in India een hele onderneming). Toen er een Indiër, die zeer slecht Engels sprak, tegen me aan begon te praten. Hij zei dat hij op de foto met me wilde. Ik antwoordde dat ik geen fotocamera bij had. Waarop hij antwoordde dat hij graag naar een fotostudio met mij wilde.
Ik was eigenlijk op weg om poori (= lekker) te gaan halen, maar hij zei dat die foto winkel heel dichtbij was en ik dacht, zolang jij betaalt vind ik het best hoor. Ik vond het wel een grappige, bizarre maar tegelijkertijd spannende situatie. Ik was op mijn hoede.
Het bleek al snel dat 'mijn vriend' geen flauw idee had waar die winkel zich bevond want hij vroeg telkens aan mensen op straat waar de photo studio was. Eenmaal half Chennai te zijn doorgelopen. (dit is alleen overdreven vanwege de omvang van Chennai) kwamen we bij de photoshop aan.
Nu voelde ik al wel problemen aankomen. Je moet in India altijd voorzichtig zijn als het gaat om geld. Ik zei in de winkel dus duidelijk tegen de eigennaar 'I won't pay money.' en in Indian English ' Me no money.' De shopkeeper zei terecht terug 'no money, no photo.',maar 'mijn vriend' was bereid te betalen. Hij gaf de shopkeeper 100 rupees vooraf en toen begon de fotosessie. Flits, flits, flits. Ook deze keer twijfelde ik er niet aan dat mijn fotogenieke neus er fotogeniek op stond! We verlietten de winkel en begonnen aan onze terugweg door Chennai.
Toen we bij de eettent waren aangekomen waar ik oorspronkelijk van plan was mijn eten te halen wilde ik afscheid nemen van mij vriend, die iets zei over rupees. Ik vertelde hem me no money en er was geen haar op mijn hoofd die daarover twijfelde. 'Mijn vriend' bleef maar doorgaan over rupees en brabbelde wat woorden in Tamil.
Ik was blij dat India me voor deze ene keer niet verbaasde. De Indiër waaraan je kon zien dat hij Engels sprak, die al een tijdje stond te kijken, ging zich ermee bemoeien. Hij keerde zich tot mij en vroeg rustig wat er aan de hand was en of hij kon helpen. Ik legde hem de hele situatie uit en vertelde hem minimaal zo'n drie keer waar ik vandaan kwam en wat mijn naam was. Er kwamen nu ook andere Indiers bij staan, ze waren wel benieuwd wat voor problemen deze blanke neus zich op de hals had gehaald.
De Engels sprekende Indiër legde mij uit dat 'mijn vriend' boos was. Toen ik vroeg waarom zei hij dat het niet mijn fout was, maar het probleem van India en hij verontschuldigde zich ook namens India.
Ik kocht wat eten (chapatti, want poori verkopen ze alleen in de ochtend) en vroeg aan de Engelse sprekende Indiër of het goed was als ik gewoon terug ging naar waar ik verbleef om te eten. De Engels sprekende Indiër zei, na nog een keer gevraagd te hebben waar ik vandaan kwam, van wel. Zo liet ik 'mijn vriend' met een vervelend gevoel achter bij de andere Indiërs. Ik was deze keer niet in gevaar, ik ben niet opgelicht, maar ik besef best dat ik voorzichtiger moet zijn.
Toen ik, na dit hele avontuur, weer op Karunalaya aankwam vroeg niemand zich af waar ik al die tijd was geweest. Het is hier gebruikelijk dat iets wat langer duurt. Ik vond het eerlijk gezegd wel fijn dat ik deze klunzige situatie aan niemand uit hoefde te leggen en gewoon vredig mijn chapatti kon verorberen.

31 december deel 1: Bezoek Paullus Mondial school

Het was voor mij fijn dat er Nederlanders op bezoek bij Karunalaya kwamen. Het was een groep van de Paullus Mondial school te Wychen. Ze hadden wat spullen voor mij meegenomen vanuit Nederland; sultana's, een kado'tje van m'n moeder en ook de laatste twee laptops. Ook nemen ze de tekeningen die de jongens van Karunalaya hebben gemaakt voor de kinderen van het Beuningse vormselsproject mee terug naar Nederland. Ik wil ze daarom even hartelijk bedanken voor de hulp!
De Nederlandse taal, manier van praten en de Nederlandse grapjes deden me goed. Ik vond het grappig om te horen dat andere zich ook hadden verbaast over de inefficiëntie van sommige winkels, waar je maar liefst door vier verschillende mensen geholpen wordt.
Eerst wordt geholpen door iemand die je spullen alvast voren brengt, vervolgens, als je uitgewinkeld bent, word je geholpen door iemand die je een bonnetje geeft waarop staat hoeveel je moet betalen. Met dit bonnetje moet je vervolgens naar een kassa waar je, na afrekenen, een stempel 'paid' op je bonnetje krijgt. Nu komt de laatste stap, met dit bonnetje moet je dan terug naar je boodschappen en laten zien dat je een stempel hebt. Dan mag je de boodschappen zonder verdere omhaal meenemen.
Al met al was het een goede, leuke, middag die gevolgd zou worden door een leuke avond.

31 december deel 2: nieuwjaar

Ik had een nieuwjaarsfeest op Karunalaya georganiseerd. Ik had gezorgd voor voldoende frisdrank, chips, en koekjes. Alle jongens kregen een kaart met daarop zeven nummers. Zo konden we makelijk zorgen dat het eten en drinken eerlijk werd verdeeld. (1. cola 2. cola 3. miranda (frisdrank) 4. orange juice 5. chips 6. chips 7. biscuits)
De jongens, inclusief Erik, vonden het een geweldig feest. Er werd gedanst, gelachen, nog meer gedanst, en ook de heideroosjes gedraaid. Ik heb ze laten zien wat headbangen nu precies is. Voor het eerst begrepen ze waarom een jongen lang haar kan hebben.
't Was fijn voor mij om te zien dat iedereen tevreden was over het feest en zich goed vermaakte. Ik was eerst bang dat het feest moeite zou hebben om op gang te komen, maar dit was totaal niet het geval. Toen de muziek aan ging duurde het zo'n seconden of twee, maximaal drie, voordat iedereen aan het dansen was.
Rond zo'n uur of elf waren de jongens, inclusief Erik, moe en zweterig dus we besloten om een film te kijken. De staff en ik zijn ondertussen zeer snel en goed geworden in het opbouwen van de home cinema. We gebruiken de beamer van Karunalaya die we op een laptop aansluiten.
Helaas vergaten we door het film kijken om op de tijd te letten waardoor we het gezamelijk aftellen hebben gemist. We hebben elkaar maar iets over twaalf gelukkig nieuwjaar gewenst.
Toen ging ik even met een paar jongens de straat op. (dat wil zeggen, voor de poort van Karunalaya) De jongens hadden wat vuurwerk wat werd afgestoken. Op straat liepen best veel mensen die elkaar allemaal vrolijk nieuwjaar toewenste. Natuurlijk kreeg ik, als blankeling, de meeste aandacht. Veel mensen gaven me een hand en wenste me een gelukkig nieuwjaar. (Bij de ene kon je zien dat 't het gemeend was, bij de andere was het meer een gebaar.)
Vandaag, 2 janunari, kreeg ik te horen dat de jongens het feest echt heel leuk hadden gevonden! 't Is fijn dat het eerste wat ik echt zelf heb georganiseerd (op home cinema na) goed geslaagd is. Ik denk dat ik over een week of twee de jongens mee neem naar de bioscoop.
Ja, het was een leuke, geslaagde, avond.

7 januari: home placement

Natuurlijk kunnen niet alle kinderen die van de stations opgehaald worden op Karunalaya blijven. Slechts een klein deel van de kinderen wil dat ook. De meeste hebben spijt dat ze zijn weggelopen en willen graag terug naar huis, zo ook Ajith Kumar.
Paul stelde voor dat ik meeging met deze home placement en ik vond dat een goed idee. Diezelfde middag zat ik, rond een uur of drie, samen met Ranga en Ajith in de bus, op weg naar huis. Ranga vertelde me dat dit een kleine homeplacement heel dicht bij Chennai was.
Via de bus in de trein en toen in een andere bus. Het was niet eerder dan half acht in de avond voordat we in Pandya Nalour, het dorpje van Ajith, aankwamen. Het was natuurlijk al lang donker en als je het mij vraagt is viereneenhalf uur reizen toch best lang, maar ik vond het niet vervelend.
Het was echt fijn en ontroerend om te zien hoe gelukkig die moeder keek toen ze haar zoon weer zag. Ze was zo blij dat haar zoon veilig was, ze had zich zo'n zorgen gemaakt. De hele familie leek opgelucht en blij dat Ajith terug was. Tegelijkertijd voelde iedereen zich ongemakkelijk door de gehele situatie. Hoe moet je je vader aankijken als je thuis komt na weggelopen te zijn? Hoe moet je als vader kijken als je zoon na zoiets thuis komt? Hoe kun je uitleggen waarom je bent weggelopen en dat je spijt hebt? Ja, zoiets is, ook in India, niet gemakkelijk.
Natuurlijk was het hele dorp aanwezig. Het feit dat ik ook nog eens blank was zorgde alleen maar voor nog meer aandacht. Toen we aankwamen sprak Ranga de mensen toe, ik denk dat hij kort uitlegde wat er gebeurd was en wie wij waren.
Het duurde niet veel secondes nadat Ranga was uitgesproken voordat ik werd aangevallen met vragen wat mijn naam was, waar ik vandaan kwam, wat de namen van mijn moeder en vader waren, mijn leeftijd en noem zo maar op. Iedereen zocht snel naar een stukje papier en ik denk niet dat ik ooit zoveel handtekeningen heb gezet als op die dag.
Na even buiten te hebben gezeten trokken we ons terug in het huisje van het gezin. Daar kregen we wat te eten. De ouders moesten een contract ondertekenen dat ze goed voor Ajith zouden zorgen. Ook werd er nog wat gepraat. Ik vermoed dat het over Karunalaya ging. Het was rond een uur of negen toen we uit het dorpje vertrokken.
Ik kan niet met de eer opstrijken om deze homeplacement mogelijk te hebben gemaakt. Ik was slechts een bijreiziger. Echter voelt het wel fijn om hier onderdeel van uit te maken. Ik denk dat het heel belangrijk is voor mensen om een plek te hebben waar ze zich veilig en thuis voelen. Dat ik hierbij kan helpen is bijzonder voor mij.

Het is wonderbaarlijk hoe groot de rol is van deze dag in mijn hoofd, en hoe weinig er over op papier staat. Ook in mijn collegeblok staat niet veel.

8 januari: tenniswedstrijd

Paul had me gevraagd of ik zin had mee te gaan naar een groot tennis toernooi in Chennai, Chennai open 2010. Er speelde een Nederlander in de kwartfinale en de tickets waren niet zo duur, slechts 150 rupees.
Het was leuk om 't stadium te zien. Plekken als dit zijn altijd wel even fijn voor mij omdat het daar niets uit maakt dat ik blank ben. Daar zijn wel meer mensen blank en alle Indiërs die er komen zijn ook niet arm. Met andere woorden, ik word daar niet aangevallen door iedereen die me vraagt waar ik vandaan kom en wat mijn naam is.
De wedstrijd zelf was wet. 't Viel in het water, om 't zo te zeggen. Vanwege de regen was de wedstrijd uitgesteld. Na anderhalf uur te hebben gewacht zijn we maar terug gegaan. We wisten niet of er nog gespeeld zou worden. De volgende dag lazen we in de krant dat de wedstrijden nog wel gespeeld waren. Thiemo de Bakker had verloren.
Het plan was om op de negende de jongens mee te nemen naar de bioscoop. Dit ging echter niet door omdat enkele jongens al een activiteit hadden. Het is niet zo heel erg, maar het was leuker geweest als het tennis en de bioscoop wel door waren gegaan.

10 januari: voetbalwedstrijd

Vandaag belde Paul op of ik zin had om mee te gaan naar een (kleine) voetbalwedstrijd. Ik vond dit een leuk plan dus zei dat ik graag meeging. Ik voelde nog geen bui hangen, ik rekende niet op verrassingen, altijd een fatale vergissing in India.
Zo'n minuut of tien later (en dat voor een Indiër, hij moest toch ook door dat verkeer?) stond Paul op Karunalaya en vertrokken we. Het was ongeveer drie kwartier rijden en in een vrolijke stemming kwamen we aan op een bescheiden voetbalveld.
Toen we uit de auto stapte zei Paul dat hij was uitgenodigd voor deze voetbalwedstrijd. Het was de vijfentwintig jaars viering van een stichting. Ja, beste lezers, nu, pas nu, voelde ik nattigheid.
Natuurlijk waren we ere gasten en natuurlijk mochten (of moesten) we vooraan zitten. Daar zat ik dan, in mijn t-shirtje als bescheiden social worker tussen alle directeuren, zangers of andere invloedrijke mensen.
De wedstrijd duurde redelijk lang en natuurlijk werd het geheel afgesloten met een officiële ceremonie. Ik voelde me daar een beetje stom bij, want alle belangrijke gasten overhandigde officieel de prijzen. Echter deed ik dit niet omdat ze mijn naam, mijn status en de reden dat ik daar aanwezig was niet wisten. Ze konden en wilden me dus niet enthousiast in de microfoon aankondigen.
Ik was erg blij dat ik al deze mensen, op Paul na dan, niet opnieuw zou zien. Ik hoefde me in dat opzicht dus niet te schamen. Tegenover Paul hoefde ik dit ook niet wat hij had zelf tegen mij gezegd dat het iets casuals en kleins was. Het was dus niet vreemd dat ik daar zat in mijn t-shirtje.
Behalve het gevoel van ongemakkelijkheid had het stiekem ook wel wat grappigs om daar als niet belangrijke blanke neus helemaal vooraan bij zo'n ceremonie te zitten. Iedereen wist dat ik tussen het publiek thuishoorde en daarom werd mijn onhandigheid me niet kwalijk genomen.

prijslijst

Gewoon om jullie een idee te geven. Ik ga niet alles voor jullie omrekenen. Dat mogen jullie lekker zelf doen.

60 rs. 1 euro.
3 rs. Banaan.
55 rs. Luxe maaltijd met kip.
30 rs. Luxe vegetarische maaltijd.
20 rs. Goede maar niet luxe maaltijd.
30 rs. Appel.
2500 rs. Middelklas maandsalaris.
1500 rs. Salaris Ranga, hij kan hier prima van rondkomen. No problem.
10 rs. Pen.
52 rs. 2 liter cola cola. (Ze hebben hier nauwelijks b-merken.)
10-20 rs. Een pak koekjes.
10 rs. Flinke busrit.
48 rs. 1,2 liter sap.
13 rs. Een klein bakje yoghurt.
150 rs. Kaartjes voor een groot tennistoernooi.
7 rs/min Bellen vanuit India naar Nederland.
60 rs/min Bellen vanuit Nederland naar India.
48 rs. 1L benzine.
25 rs. Brood.
125 rs. Pak cornflaces.
5 rs. Mini zakje chips.
50 rs. Bioscoopkaartje.
100 rs. 18 tweezijdige kleurpotloden.
30 rs. Sudoku boekje.
12 rs. Fles drinkwater. (1l)
30 rs. Kapper.
Gratis een glimlach.
Onbetaalbaar een glimlach.

uitleiding

Ik hoop dat jullie het leuk vonden weer iets van mij te horen, ik vind het namelijk wel fijn om naar jullie te schrijven. Een weblog is daar ook zeker geschikt voor omdat jullie het zo allemaal kunnen lezen. Anders val ik zo herhaling.
Ik denk dat, veel van mijn lezers, wanhopig. Op zoek zijn. Naar een brokje PöëZïë. Stil maar lezers, ik zal jullie honger stillen.

Sudoku

Nog nooit heb ik zo vaak hetzelfde gedacht,
als bij die sudoku.
Nog nooit heb ik zo vaak aan opgeven gedacht,
als bij die sudoku.
En nog nooit was ik zo trots op mezelf,
dat ik ook echt heb opgegeven.